Review: The Wolf of Wall Street

Η καινούργια ταινία του Martin Scorsese, The Wolf of Wall Street είναι ένα κινηματογραφικό θαύμα. Ο μεγάλος δημιουργός κατάφερε μέσα από ένα μπάτζετ 100 εκατομμυρίων και μηδέν περιορισμούς εξαιτίας της ανεξάρτητης στο μεγαλύτερο μέρος χρηματοδότησης, να κάνει στα 71 του χρόνια μία ταινία που φιγουράρει δίπλα στις κορυφαίες προηγούμενες δουλειές του. Μία που θα σοκάρει το κοινό, θα το κάνει να γελάσει αλλά και να θαυμάσει τις τεχνικές που εφάρμοσε σε κάθε σκηνή ο Marti. Η ταινία βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Jordan Belfort και δείχνει την πορεία του νεαρού χρηματιστή από το ξεκίνημά του στη Wall Street μέχρι τη στιγμή που έφτασε να γράφει βιβλία παρακίνησης και συμβουλών. O Leonardo DiCaprio που συνεχίζει κάθε χρόνο και με κάθε ταινία του να δοκιμάζει τον εαυτό του όπως πολύ λίγοι σταρ, δίνει την πιο τολμηρή ερμηνεία της καριέρας του υποδυόμενος τον κεντρικό χαρακτήρα, ο οποίος  ίσως φτάσει με το πέρασμα των χρόνων να κοντράρει μεγάλους κινηματογραφικούς αντι-ήρωες όπως ο Σημαδεμένος.

Review: Carrie

Από την περίοδο που έκαναν την εμφάνισή τους οι ταινίες, ιδέες και ιστορίες επαναδιατυπώνονται και παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικούς θεατές. Ένα remake δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Το ότι το Χόλιγουντ έχει αμαυρώσει αυτή την ιδέα με τις κακές ταινίες που συνήθως παράγει είναι κάτι διαφορετικό.

Το Carrie του Brian De Palma βασίστηκε στο βιβλίο που έκανε γνωστό τον θρυλικό συγγραφέα Stephen King και παρουσίασε τη γεμάτη πιέσεις από την μητέρα της και τους συμμαθητές της στο σχολείο ζωή της νεαρής Carrie White. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, αποτέλεσε το ιδανικό πάντρεμα του high school drama με μία ταινία τρόμου που παρότι έχουμε δει αρκετές φορές σήμερα, τότε ήταν κάτι επαναστατικό. 

Review: Replicant (2001)

Μετά το σποτάκι του Jean-Claude Van Damme για τη Volvo είναι σχεδόν αναγκαία η επίσκεψη στις ταινίες δράσης που έχει δώσει ο μεγάλος Βέλγος. Μετά από μία πενταετία ταινιών υψηλού μπάτζετ για την Universal, μεταξύ των οποίων το Timecop και το Sudden Death (Hello Die Hard), ο JCVD δούλεψε για ένα μεγάλο διάστημα με σκηνοθέτες από το Hong Kong. Ένας από αυτούς είναι ο Ringo Lam. Το Replicant ήρθε το 2001 κατευθείαν στη αγορά βίντεο και παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις υποτιμημένες ταινίες του σταρ.

Review: Insidious Chapter 2

Αιματοβαμμένα υπερβίαια σπλάτερ και haunted house ταινίες με υπερφυσικά στοιχεία φαίνεται να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των περισσότερων αμερικανων δημιουργών (ή παραγωγών) ταινιών τρόμου την τελευταία δεκαετία. Και όχι άδικα αφού οι ταινίες αυτές κερδίζουν πολλά χρήματα σε χαμηλά μπάτζετ. Ο Αυστραλός σκηνοθέτης James Wan έχει πετύχει και στις δύο κατηγορίες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πρώτο Saw ή τα πιο πρόσφατα Insidious και The Conjuring. Και παρότι η βία του Saw και όλων των σίκουελ και απομιμήσεων που δημιούργησε έχει δώσει καλές ταινίες και σίγουρα έχει τους θαυμαστές της, ο James Wan που έχει ωριμάσει αρκετά τα τελευταία χρόνια ενδιαφέρεται περισσότερο για τις ταινίες τρόμου που βλέπαμε τις παλαιότερες δεκαετίες και δεν περιέχουν αίμα και σωματική βία. 

Το χαμηλού μπάτζετ Insidious που κυκλοφόρησε πριν τρία χρόνια βρήκε κοινό στις αίθουσες και αργότερα στο homecinema και μεταξύ άλλων μας έμαθε πως τα πνεύματα δεν στοιχειώνουν σπίτια αλλά ανθρώπους και μας έδειξε πως τα jump scares μπορούν να είναι αποτελεσματικά χωρίς να πειράζουν την αφήγηση της ιστορίας. (Κάτι που είδαμε και στο περσινό Sinister).

Review: The Last Exorcism Part II

Το The Last Exorcism που κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες πριν τρία χρόνια ήταν μία μάλλον αδιάφορη ταινία με μερικές καλές στιγμές στο φινάλε και μία ενδιαφέρουσα στο χαρτί ιδέα. Στον πρώτο τελευταίο εξορκισμό o Patrick Fabian και το συνεργείο του συναντούν ένα πραγματικό εξορκισμό στο σπίτι όπου κατοικεί η Nell Sweetzer (Ashley Bell) και η οικογένεια της. Η ταινία εξαιτίας του χαμηλού μπάτζετ της σημείωσε επιτυχία στα ταμεία και έτσι οι παραγωγοί υπέθεσαν πως μία συνέχεια της ιστορίας είναι καλή ιδέα.

Review: Cheap Thrills (Νύχτες Πρεμιέρας 2013)

Μία από τις ταινίες που μπορείς να ανακαλύψεις μόνο σε κάποιο κινηματογραφικό φεστιβάλ ή αργότερα σε βραδινή προβολή στο σπίτι με την παρέα σου είναι το Cheap Thrills που μετά από μία επιτυχημένη πορεία σε ξένα κινηματογραφικά φεστιβάλ όπως το SXSW στο οποίο και βραβεύτηκε, ήρθε και στις δικές μας Νύχτες Πρεμιέρας.

Μέχρι που θα έφτανες προκειμένου να προσφέρεις τα προς το ζην στην οικογένεια σου? Για πόσα λεφτά θα δεχόσουν να ρεζιλευτείς μπροστά σε άλλους? Ή πόσο θα πλήρωνες για να εκδικηθείς κάποιον που δημιουργεί μικρά προβλήματα στην καθημερινότητα σου? Ταινία που σίγουρα θα διχάσει το κοινό, το Cheap Thrills μέσα από τις ενέργειες των κεντρικών χαρακτήρων εγείρει διαχρονικά ερωτήματα που ίσως τώρα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Δεν ξεχνά όμως να διασκεδάσει το θεατή και σε μερικές περιπτώσεις να τον κάνει να κοιτάξει μακριά από την οθόνη. 

Review: All is Lost (Νύχτες Πρεμιέρας 2013)

Το All is Lost λέει την πιο απλή ιστορία που θα δούμε σε ταινία φέτος. Ο αρχηγός ενός ιστιοφόρου χάνεται μέσα στον Ινδικό Ωκεανό και προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του μετά από μία σειρά δυσκολιών που συναντάει. Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη-σεναριογράφου J.C. Chandor που προηγουμένως μας έδωσε το γεμάτο χαρακτήρες και διαλόγους και εντελώς διαφορετικό Margin Call. 

Ο Robert Redford υποδύεται το μοναδικό χαρακτήρα της ταινίας που στους τίτλους τέλους μαθαίνουμε πως έχει την ονομασία "Our Man". Πρόκειται για μία ερμηνεία που είναι ήρεμη και ταυτόχρονα δυναμική. Δεν βλέπουμε το χαρακτήρα να τα βάζει με το Θεό ή να κλαίει στην πρώτη δυσκολία που συναντάει. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που ξέρει τη θάλασσα και προσπαθεί με κάθε λογική μέθοδο να επιβιώσει. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του σκηνοθέτη να μην μας δώσει καμία πληροφορία για τον κεντρικό ήρωα που με εξαίρεση ένα εισαγωγικό μονόλογο και λίγες λέξεις δεν μιλάει καθόλου σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Έτσι ο Redford χωρίς καμία βοήθεια από άλλους ηθοποιούς είναι εκείνος που θα πρέπει να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού στα χαμηλών τόνων αλλά γεμάτα ένταση 106 λεπτά. Και ο ηθοποιός, τον οποίο βλέπουμε όλο και λιγότερο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους τα τελευταία χρόνια, τα καταφέρνει και με το παραπάνω σε μία ερμηνεία που θα συζητηθεί αρκετά την περίοδο των βραβεύσεων.

Review: 12 O'Clock Boys (Νύχτες Πρεμιέρας 2013)

Την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με ένα κόσμο που ίσως δεν έχουμε ξαναδεί μας δίνει το ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Lofty Nathan, 12 O'Clock Boys, που γυρίστηκε σε διάρκεια τριών χρόνων και έκανε πρεμιέρα στο φετινό SXSW. Η ταινία πήρε την ονομασία της από μία ομάδα μοτοσικλετιστών που ζουν στη φτωχή Βαλτιμόρη και κυκλοφορούν όλοι μαζί προκαλώντας ένα χάος στους δρόμους. Οι ίδιοι πιστεύουν πως είναι οι ήρωες της γειτονιάς τους. Αντίθετα η αστυνομία και οι κάτοικοι της περιοχής τους θεωρούν επικίνδυνους. Ο νεαρός Pug είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας. Όνειρο του Pug, που μεγαλώνει δίπλα στην μητέρα του Coco και τα υπόλοιπα αδέρφια του, είναι να γίνει μέλος της συμμορίας (αν μπορούμε να αποκαλέσουμε τους 12 O’Clock Boys κάτι τέτοιο) πριν ακόμα μπει στην εφηβεία. 

Review: You're Next

Με πρεμιέρα σε διάφορα φεστιβάλ μέσα στο 2011 και πολύ υψηλό hype το You're Next βρήκε διανομή το 2013 και έρχεται να ανανεώσει το κάπως κουρασμένο είδος home-invasion ταινιών και να παρουσιάσει στο κοινό μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς.

Οι γονείς Paul (Rob Moran) και Aubrey (Barbara Crampton) οργανώνουν ένα μεγάλο δείπνο για τα παιδιά τους στο απομακρυσμένο εξοχικό τους. Πρώτοι στο εξοχικό φτάνουν ο Crispian (AJ Bowen) και η κοπέλα του Erin (Sharni Vinson) ενώ πριν νυχτώσει έχει μαζευτεί όλη η οικογένεια για το τραπέζι. Όλα πηγαίνουν καλά και παρακολουθούμε τις συνηθισμένες διαφωνίες και τσακωμούς που μπορεί να υπάρχουν σε ένα οικογενειακό δείπνο.. μέχρι τη στιγμή που βέλη αρχίζουν να εκτοξεύονται από τα παράθυρα και έχουμε τα πρώτα θύματα. Μία ομάδα ατόμων που φοράνε μάσκες γουρουνιών έχει περικυκλώσει την οικογένεια και σκοτώνει κάθε μέλος της με τη σειρά. Σύντομα όμως οι κακοποιοί θα μάθουν πως ένα από τα θύματα έχει την ικανότητα να τους πολεμήσει.

Review: Insensibles

Μία ενδιαφέρουσα πρόταση στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτή τη βδομάδα είναι το θρίλερ φαντασίας Μέσα από τα Μάτια τους (Insensibles / Painless) του Juan Carlos Medina που έρχεται με συμμετοχή στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο. 

Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα σε ταινία μεγάλου μήκους ο Juan Carlos Medina παρουσιάζει μία φιλόδοξη και καλλιτεχνικά άρτια ταινία. Πολλοί αναφέρουν το όνομα του Guillermo del Toro και τις ταινίες Pan's Labyrinth και The Devil's Backbone όταν μιλούν για το Insensibles και δεν έχουν άδικο, αφού πολλοί καλλιτέχνες πίσω από τις ταινίες αυτές και άλλες όπως το πρόσφατο Mama και The Orphanage δούλεψαν και εδώ. Η ταινία όμως θυμίζει έντονα στη δομή του σεναρίου της το Incendies του 2010. 

Το Μέσα από τα Μάτια τους παρουσιάζοντας δύο ιστορίες, η μία από τις οποίες μάλιστα διαδραματίζεται την περίοδο του Φράνκο, προσπαθεί να δημιουργήσει μία πολιτική αλληγορία και να θυμίσει τα φρικτά πράγματα που συνέβησαν εκείνα τα χρόνια.

Cult Classic: John Carpenter's They Live

Το They Live είναι ένα ακόμα μίνι αριστούργημα από το θρυλικό σκηνοθέτη/σεναριογράφο John Carpenter που όταν κυκλοφόρησε το 1988 σημείωσε μικρή επιτυχία. Είδε όμως το κοινό του συνεχώς να μεγαλώνει με το πέρασμα των χρόνων και το μήνυμα του, που κρύβεται πίσω από την b-movie αισθητική, είναι απίστευτα επίκαιρο.

Ο Nada, που υποδύεται ο πρώην wrestler Roddy Piper, φτάνει στο Los Angeles που μαστίζεται από ανεργία προκειμένου να βρει δουλειά. Τα πάντα θα αλλάξουν για το μεγαλόσωμο χαιτά, τη μέρα που θα βρει ένα κουτί που περιέχει πολλά ζευγάρια με γυαλιά ηλίου. Όταν τελικά δοκιμάζει ένα από αυτά αρχίζει να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά και διαπιστώνει πως οι άνθρωποι βομβαρδίζονται από την κυβέρνηση και τα media με υποσυνείδητα μηνύματα που τους διατάζουν να "μην αμφισβητούν την εξουσία" , "να υπακούν" και άλλα τέτοια. Ακόμη πιο τρομακτικό είναι το γεγονός πως άνθρωποι που φαίνονται κανονικοί χωρίς τα γυαλιά είναι στην πραγματικότητα εξωγήινοι. Ο Nada θα προσπαθήσει με τη βοήθεια του φίλου του Frank (Keith David) να σταματήσει την προσπάθεια των εξωγήινων να κατακτήσουν τη Γη.

Η καριέρα του John Carpenter έπιασε πάτο με την οικονομική αποτυχία του εξαιρετικού "Big Trouble in Little China" και ο σκηνοθέτης ταινιών όπως τα "The Thing" , "Escape from NY" και "Halloween" δεν μπόρεσε ποτέ να ανακάμψει. Το They Live είναι το τελευταίο σενάριο που έγραψε μόνος του και η τελευταία, αν και όχι "μεγάλη", επιτυχία που είχε στα ταμεία. Με τον Carpenter να μην μπορεί να βρει χρηματοδότηση για τις ταινίες που θέλει να κάνει και την ποιότητα των ταινιών του να πέφτει τις επόμενες δεκαετίες, είναι αστείο το γεγονός πως στούντιο χρηματοδοτούν remake παλαιών ταινιών του ή πως πολλές από τις ταινίες του (βλέπε το The Thing) έχουν σημειώσει απίστευτη 
επιτυχία σε όποιο μέσο home entertainment έχουν κυκλοφορήσει.

Review: The Iceman

Το The Iceman έρχεται στην Ελλάδα μετά την πρεμιέρα της στην Αμερική τον προηγούμενο μήνα και μία συμμετοχή στο φεστιβάλ Βενετίας, για να παρουσιάσει την ιστορία του πραγματικού προσώπου Richard Kuklinski που μέχρι να φυλακιστεί το 1986 ήταν παντρεμένος και είχε δύο κόρες και ταυτόχρονα δούλευε σαν serial killer με το όνομα "The Pollack" για διάφορες εγκληματικές οργανώσεις και λέγεται πως είχε σκοτώσει παραπάνω από 100 ανθρώπους.

Οι ταινίες του είδους (serial killer / crime) με όλη τη γοητεία τους έρχονται με αρκετούς περιορισμούς αφού αριστουργήματα όπως Goodfellas, The Godfather, Carlito's Way μας έχουν δείξει με τον καλύτερο τρόπο το πως λειτουργεί ο υπόκοσμος (.. στις ταινίες τουλάχιστον) . Στο θρίλερ του Ariel Vromen γίνεται προσπάθεια να εμβαθύνουν στο χαρακτήρα του The Iceman που υποδύεται με αρκετή τρέλα και ένταση ο Michael Shannon που ηγείται ενός πολύ δυνατού supporting cast. Ανάμεσα στους β' ρόλους βλέπουμε τον Ray Liotta ως Roy Demeo, ένα γκάνγκστερ που μπορεί πλέον με κλειστά μάτια να υποδύθει πειστικά ο Liotta που έρχεται με σερί δυνατών ταινιών με τα Killing Them Softly και The Place Beyond the Pines. Υπάρχει επίσης η Winona Ryder ως η γυναίκα του Kuklinski, σε ένα ρόλο που δεν την έχουμε δει και ίσως της ανοίξει πόρτες για διαφορετικές ταινίες, αλλά και ο Chris Evans σε μία ερμηνεία που βγάζει γέλιο ως ο προσωρινός συνεργάτης του Kuklinski. Μικρές αστείες εμφανίσεις κάνουν και οι James Franco και David Schwimmer, με τον δεύτερο να παρουσιάζει το πιο γελοίο μαλλί και μουστάκι για το 2013.

Review: Evil Dead

Για μία ταινία μιλάνε εδώ και πολύ καιρό οι horror fans σε όλο τον κόσμο και αυτή είναι το καινούργιο EVIL DEAD του Fede Alvarez. Πρόκειται, για όσους δεν γνωρίζουν, για το remake της θρυλικής πλέον ταινίας του Sam Raimi που κυκλοφόρησε το 1981 με πολύ χαμηλό μπάτζετ και είχε 5 νεαρούς να πηγαίνουν διακοπές σε ένα σπίτι στη μέση του δάσους, όπου αντιμετωπίζουν ένα δαίμονα που έρχεται από το κάλεσμα του βιβλίου των νεκρών. Φυσικά το κόνσεπτ σας φαίνεται γνωστό αφού η επιρροή που έχει το original Evil Dead στις ταινίες τρόμου είναι τεράστια. Έτσι άξιο απορίας είναι πως μπορεί το 2013 αυτή η κεντρική ιστορία να έχει αποτέλεσμα μετά από τόσες φορές που την έχουμε δει αλλά και μετά το περσινή "παρωδία" Cabin in the Woods που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Τα διαφημιστικά σποτάκια, το αρχικό nc-17 που έκανε αυστηρώς ακατάλληλη την προβολή σε μεγάλο κοινό, αλλά και το γεγονός πως πρόκειται για την πρώτη τόσο αιματοβαμμένη στουντιακή ταινία που χρησιμοποιεί πρακτικά εφέ, έκαναν το καινούργιο Evil Dead γνωστό σε όλους τους θεατές και ανέβασε τις προσδοκίες στα ύψη. Το ίδιο ενδιαφέρον όμως με τις μεθόδους προώθησης που χρησιμοποιήθηκαν αλλά και γενικότερα με το τι αντιπροσωπεύει ως παραγωγή είναι και η περίπτωση του Fede Alvarez. Ο σκηνοθέτης έκανε γνωστό το όνομα του στα χολιγουντιανά στούντιο όσο ακόμα ζούσε στην Ουρουγουάη, όταν ανέβασε στο youtube τη μικρού μήκους ταινία του "Panic Attack" που κόστισε μόλις 300 δολάρια. Τότε ο Sam Raimi τον επέλεξε να φέρει πίσω τον κινηματογραφικό κόσμο του Evil Dead.

Είναι ξεκάθαρα η ταινία για την οποία πρέπει να μιλήσεις αυτή την περίοδο αλλά το πιο σημαντικό που ενδιαφέρει την πλειοψηφία του κοινού είναι αν το Evil Dead μετά τα όσα ακούστηκαν αξίζει την προσοχή μας. Μπορώ να πω με σιγουριά πως πρόκειται για μία μεγάλη επιτυχία που εντυπωσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος της και ανανεώνει ένα κάπως κουρασμένο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος.

SIGNS: a short film by Patrick Hughes

SIGNS, a short film by Patrick Hughes that debuted at Cannes 4 years ago, is amazingly sweet, funny and touching. It tells the story of a lonely young man who falls in love with a cute girl. There's some lovely music and no dialogue, yet this is a movie that brings out so many emotions and you will definately find yourself smiling while watching it. You do not expect this from a first time director. This one came before Disney's PAPERMAN, and is one of the best short films i've ever seen.

Patrick Hughes also directed the western thriller RED HILL and will be working with Sylvester Stallone and the rest of the crew in the new EXPENDABLES movie.
You can watch SINGS below [ Rating 5/5]

Review: Joseph Kosinski's OBLIVION

Ο Joseph Kosinski επιστρέφει δύο χρόνια μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο που έκανε με το Tron: Legacy και παραδίδει ακόμη μία μεγάλης παραγωγής ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το δεύτερο Tron έγινε περισσότερο γνωστό για τη μουσική των daft punk, ένα από τα καλύτερα soundtrack των τελευταίων χρόνων, αλλά και το μοναδικό κόσμο που δημιούργησε όλο το team φωτογραφίας, art direction και οπτικοακουστικών εφέ. Την ταινία δεν την είδα τότε στον κινηματογράφο επειδή ένας φίλος μου είπε ότι είναι σούπερ βαρετή (τον άκουσα εγώ!). Την έχω επισκεφθεί όμως αρκετές φορές σε bluray και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες της χρονιάς που κυκλοφόρησε και σίγουρα ένα από τα πιο απολαυστικά blockbuster των τελευταίων χρόνων, που περιέχει μεταξύ άλλων φιλοσοφικές και θρησκευτικές αναφορές.

Περνάμε στο Oblivion που βασίζεται σε μία σύντομη ιστορία που έγραψε ο σκηνοθέτης το 2005, πριν ακόμα αρχίσει να σκηνοθετεί μεγάλες ταινίες για τα studio. Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Jack, ο μόνος άνθρωπος μαζί με τη συνεργάτιδα του Victoria στη γη, η οποία έχει εγκαταλειφθεί πλήρως μετά από την εισβολή εξωγήινων. 60 χρόνια μετά τον κερδισμένο από τους ανθρώπους πόλεμο η γη έχει καταστραφεί και ο Jack βρίσκεται σε αυτή για να τη συντηρήσει. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα έρθει σε επαφή με ένα κατεστραμμένο διαστημόπλοιο του οποίου το περιεχόμενο θα κάνει τον Jack να αμφισβητήσει όλα όσα πιστεύει.

Φιλόδοξη ιστορία που όπως όλες οι καλές ταινίες επιστημονικές φαντασίας κάνει ερωτήσεις που αφορούν το τι πραγματικά μας κάνει ανθρώπους και μεταφέρει το κοινό σε ένα διαφορετικό, μαγευτικό κόσμο. Ο Kasinski δεν πίστευε πως η ταινία θα αποκτούσε αυτό το τεράστιο μπάτζετ των 120 εκατομμυρίων, έτσι βασίστηκε περισσότερο σε λίγους χαρακτήρες γράφοντας την ιστορία και περισσότερο στο Jack που ξοδεύει μεγάλος μέρος του πρώτου μισού της ταινίας τριγυρνώντας στα μαγευτικά και υπνωτικά τοπία της Ισλανδίας. Τα πάντα άλλαξαν βέβαια όταν ο Tom Cruise έδειξε ενδιαφέρον για την ιστορία και η ταινία ξαφνικά έγινε blockbuster που θα ξεκινήσει την καλοκαιρινή σεζόν τον Απρίλιο και έφυγε από την Disney που ήθελε μία PG εκδοχή και πήγε στη Universal.

OBLIVION: Μ83 - Susanne Sundfor στο 'Jimmy Kimmel Live'

Από χτες στις ελληνικές αίθουσες και σε περιορισμένη διανομή βρίσκεται η καινούργια ταινία του Joseph Kasinski (Tron:Legacy) με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise και έχει τίτλο OBLIVION. Η ταινία είναι από τις καλές που έχουμε δει φέτος και αξίζει να τη δεις στη μεγάλη οθόνη και να θαυμάσεις την ομορφιά της. Το soundtrack από τους M83 είναι το καλύτερο που έχουμε ακούσει φέτος και ο βασικός λόγος που θα θυμόμαστε την ταινία τους επόμενους μήνες. Στους τίτλους τέλους ακούγεται ένα καινούργιο κομμάτι από τους M83 που ερμηνεύει η Susanne Sundfor, το οποίο και έπαιξε στο σόου του Jimmy Kimmel για την προώθηση της ταινίας που κυκλοφορεί αυτό το Σαββατοκύριακο στις αμερικάνικες αίθουσες. Το review της ταινίας θα ανέβει σήμερα. Παρακάτω το τραγούδι

Poster/Trailer: Only God Forgives

Το άρθρο έχει εξελιχθεί σε Only God Forgives - Ryan Gosling overdose με πολλά trailer και poster να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες.

Μετά το απίστευτο teaser trailer που βγήκε πριν λίγες βδομάδες και κέρδισε τις εντυπώσεις όλων, κυκλοφόρησε σήμερα καινούργιο πόστερ του Only God Forgives που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα με τα πλούσια χρώματα που είδαμε προηγουμένως. Επιβεβαιώνεται και η κυκλοφορία της ταινίας στα μέσα του καλοκαιριού στην Αμερική, ενώ άγνωστη παραμένει η ημερομηνία εξόδου της στη χώρα μας. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Nicolas Winding Refn και πρωταγωνιστές οι Ryan Gosling και Kristin Scott Thomas. Can't wait!!

Review: Room 237 [3/5]

Παρότι ανήκω στο κλάμπ με τους φανατικούς θαυμαστές του Stanley Kubrick, το The Shining δεν βρίσκεται στη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες του θρυλικού σκηνοθέτη. Αυτό φυσικά δεν λέει κάτι για την ποιότητά της. Το The Shining, που κυκλοφόρησε το 1980 και βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Stephen King, απαιτεί, όπως πολλές άλλες από τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, συζήτηση και ανάλυση προκειμένου να καταλάβεις όσο το δυνατόν περισσότερα για το ποιο είναι το μήνυμα ή ο συμβολισμός της ιστορίας. Είναι επίσης από τις ταινίες που δεν φεύγει εύκολα από το μυαλό του θεατή εξαιτίας της μοναδικής ατμόσφαιρας, της ευρηματικής σκηνοθεσίας που παρέδωσε μερικά από τα πρώτα και καλύτερα tracking shots και της ερμηνείας του αφηνιασμένου Jack.

Στο Room 237 του σκηνοθέτη και editor Rodney Ascher πέντε άνθρωποι που δεν βλέπουμε ποτέ στην οθόνη κάνουν τη δική τους ανάλυση για το νόημα της ταινίας και το τι πραγματικά ήθελε να πει ο Stanley Kubrick. Μπορεί να είσαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του έργου του Kubrick, είναι σχεδόν σίγουρο όμως πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν δει και μελετήσει την ταινία, που δίχασε κοινό και κριτικούς με την κυκλοφορία της στις αίθουσες, περισσότερες φορές.

Ποιος από εμάς δεν απολαμβάνει την αποκάλυψη μυστικών που υπάρχουν στο στοιχειωμένο ξενοδοχείο και πιο συγκεκριμένα στο δωμάτιο 237? Έτσι λοιπόν στα 90 λεπτά που διαρκεί το ντοκιμαντέρ βομβαρδιζόμαστε με διαφορετικές απόψεις που άλλοτε σοβαρές μιλούν για συνομωσίες που προσπαθούσε ο Kubrick να ξεσκεπάσει και άλλοτε γελοίες που δείχνουν την εμμονή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με κάποιο θέμα και μία ταινία. Το πέρασμα τα τελευταία 20 χρόνια από VHS σε dvd και πρόσφατα σε bluray επέτρεψε στους ομιλητές να αναλύσουν κάθε πόστερ στους τοίχους, κάθε παράθυρο και πλάνο και να εξηγήσουν τις τεχνικές του Kubrick που μοιάζουν με αυτές που χρησιμοποιούν διαφημιστές για να περάσουν υποσυνείδητα μηνύματα στους θεατές.

Review: The Place Beyond the Pines [4.5/5]

Το 2009 γνωρίσαμε τον ταλαντούχο Derek Cianfrance που έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Blue Valentine. Η ταινία ήταν από τις μεγάλες επιτυχίες της χρονιάς και μάγεψε το κοινό μέσα από την παρουσίαση της προβληματικής σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού που υποδύονται οι Michelle Williams και Ryan Gosling. Η ταινία εκείνη μας σύστησε και το ταλέντο του Cianfrance και την ικανότητά του να λέει ιστορίες αλλά και να παίρνει εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του. Ο σκηνοθέτης επιστρέφει τρία χρόνια μετά, με το The Place Beyond the Pines. Ασχολείται και πάλι με θέματα που αφορούν την οικογένεια και περισσότερο τη σχέση πατεράδων και γιων και τις συνέπειες και την επίδραση που έχει κάθε απόφαση στη ζωή μας στις επόμενες γενιές. Το μπάτζετ της ταινίας μπορεί να είναι σχετικά μικρό αλλά έχουμε μπροστά μας μία από τις πιο φιλόδοξες και επικές ταινίες που θα δούμε μέσα στο 2013.

Στην πρώτη μεγάλη λήψη της ταινίας βλέπουμε το χαρακτήρα του Gosling γυμνασμένο, γεμάτο τατουάζ να παίζει με ένα μαχαίρι τύπου πεταλούδα. Η λήψη δεν σταματάει και τον ακολουθούμε ενώ διασχίζει ένα πανηγύρι για να φτάσει τελικά στο μεγάλο event. Εκεί μαθαίνουμε πως το όνομα του είναι Luke και πως μαζί με την ομάδα του πραγματοποιεί επικίνδυνα κόλπα με μηχανές. Η παρουσίαση αρχίζει. Ο Gosling έχει ήδη δημιουργήσει ένα σημαντικό και μεγάλο ήρωα και περιμένουμε να δούμε περισσότερα. 

Τα πολλά τατουάζ, μεταξύ των οποίων και ένα που βρίσκεται στο πρόσωπό του, υποδεικνύουν πως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο τύπο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλές λάθος επιλογές. Μετά το πανηγύρι τον επισκέπτεται η Romina (Eva Mendes), μία κοπέλα με την οποία είχε σχέση στο παρελθόν. Σύντομα μαθαίνει πως έχει ένα γιο και αποφασίζει πως θα παρατήσει τη δουλειά του, που απαιτεί να βρίσκεται συνεχώς στο δρόμο, προκειμένου να τον υποστηρίξει. Ο ίδιος δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, έτσι δεν θέλει το ίδιο μέλλον για το γιο του. Στην ανάγκη του για χρήματα θα συνεργαστεί με τον Robin (Ben Mendelsohn) και θα αρχίσει να ληστεύει τράπεζες. Σύντομα όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με το φιλόδοξο αστυνομικό Avery, που αντιμετωπίζει τις δικές του δυσκολίες με την οικογένειά και τους φίλους του στο αστυνομικό τμήμα, ο οποίος και θα προσπαθήσει να τον σταματήσει. 

Review: The Host [1/5]

Από την πρώτη στιγμή που διάβασα πως ο Andrew Niccol θα αναλάβει τη μεταφορά του καινούργιου βιβλίου της Stephenie Meyer στη μεγάλη οθόνη αναρωτήθηκα το λόγο. Ο σεναριογράφος του Truman Show και σκηνοθέτης του Gattaca έχει δώσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα και το In Time που μάλλον απογοητευτικό το θεωρώ, είχε μία αρκετά καλή ιδέα που παρότι δεν αξιοποιήθηκε στο έπακρο κράτησε το ενδιαφέρον των θεατών. Ακόμα περισσότερο όμως αναρωτήθηκα για ποιο λόγο επέλεξε να πρωταγωνιστήσει η συνεχώς ανερχόμενη Saoirse Ronan, που έρχεται από το απίστευτο Hanna.

Η Ronan είναι η Melanie, μία από τους λίγους ανθρώπους που έχουν μείνει στη Γη από τότε που ο πλανήτης μας κατακτήθηκε από τους εξωγήινους. Οι εξωγήινοι κατοικούν μέσα στα σώματα ανθρώπων και ζουν ειρηνικά χωρίς πολέμους και βία. Η Melanie όμως δεν θέλει αυτό τον τρόπο ζωής και στην προσπάθεια της να ξεφύγει από αυτούς θα πηδήξει από ένα πολύ ψηλό κτίριο. Τελικά θα ζήσει και οι εξωγήινοι θα τοποθετήσουν μία άλλη ψυχή μέσα στο σώμα της για να τους δώσει πληροφορίες που θα αντλήσει από τις αναμνήσεις της Melanie. Οι πληροφορίες αυτές αφορούν την καταστολή των τελευταίων ομάδων ανθρώπων που έχουν επιβιώσει.

Η Melanie όμως δεν έχει χαθεί ακόμα. Θα προβάλλει κόντρα στον ξενιστή που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σώμα της και θα τον οδηγήσει στο κρησφύγετο των ανθρώπων. Εκεί βρίσκονται ο θείος της Jeb που υποδύεται ο William Hurt, ο αγαπημένος της αδερφός Jamie και δύο (όπως περιμέναμε) αγόρια που τη διεκδικούν. Ο ένας είναι ο Jared που υποδύεται ο Max Irons που έχει βαλθεί να πετύχει σε κάποια young adult ταινία (μετά το Red Riding Hood) και ο Ian O'Shea που υποδύεται ο  Jake Abel. Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά, αφού η Diane Kruger ως ανιχνεύτρια δεν έχει σταματήσει να κυνηγά την τελευταία ομάδα ανθρώπων.

Review: Kiss of the Damned [3.5/5]

Το Kiss of the Damned προβλήθηκε στο φετινό SXSW και το φεστιβάλ Βενετίας. Πρόκειται για την πρώτη ταινία της κόρης του θρυλικού σκηνοθέτη John Cassavetes, Xan Cassavetes. Σε μία περίεργη επιλογή η Cassavetes, έχοντας ήδη σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ Z Channel: A Magnificent Obsession, αποφασίζει να ασχοληθεί με το γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ και να δημιουργήσει μία ταινία που θυμίζει πολύ ευρωπαικές παραγωγές των 70s από σκηνοθέτες όπως οι Jean Rollin και Dario Argento και το κλασικό Nosferatu. Πρόκειται για μία από τις πρώτες indie ταινίες τρόμου που είδα μέσα στο 2013 και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Djuna που υποδύεται η πανέμορφη Joséphine de la Baume. Ως βαμπίρ ζει μία μοναχική ζωή κλεισμένη στο σπίτι βλέποντας ταινίες τη μέρα και κυνηγώντας ζώα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της τα βράδια. Σε μία επίσκεψή στο βίντεοκλαμπ θα γνωρίσει τον συμπαθητικό σεναριογράφο Paolo (Milo Ventimiglia) με τον οποίο θα έρθει πολύ κοντά. Η σχέση τους κυλάει ευχάριστα και οι δύο φαίνονται ευτυχισμένοι μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί η ατίθαση αδερφή της Djuna, Mimi (Roxane Mesquida). Οι δύο αδερφές έχουν επιλέξει διαφορετικούς τρόπους να ζουν με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει το να είσαι βαμπίρ. Η κόντρα τους θα επηρεάσει τη συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινότητα των βαμπίρ.

Review: Chan-wook Park's STOKER [4/5]

Μία από τις σπουδαίες ταινίες που έχω δει μέσα στο 2013 είναι το πολυαναμενόμενο Stoker. Αυτό το θρίλερ είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του σκηνοθέτη Chan-wook Park, ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως με το Oldboy που κέρδισε βραβείο στις Κάννες το 2004 και αποτελεί μέρος της τριλογίας Vengeance μαζί με τα εξίσου βίαια Sympathy for Mr Vengeance και Lady Vengeance. Ο τίτλος της ταινίας ίσως σας θυμίσει την ταινία Dracula του Francis Ford Coppola αλλά δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των δύο. Εξάλλου είδαμε τον σκηνοθέτη να καταπιάνεται με τον πάντοτε γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ με το Thirst το 2009. Το Stoker είναι θρίλερ από εκείνα που απαιτούν μία καλή αίθουσα που θα σου επιτρέψει να ακούσεις κάθε ήχο και να παρατηρήσεις τη λεπτομέρεια σε κάθε εικόνα για να το εκτιμήσεις στο μέγιστο βαθμό. Και για να μην μπερδευόμαστε το λέω από τώρα πως η ταινία δεν είναι τρόμου και δεν περιλαμβάνει τέρατα, cgi και πράγματα που εμφανίζονται ξαφνικά στην οθόνη. Το μόνο τρομακτικό που υπάρχει είναι η εξαιρετική κινηματογράφηση από το σκηνοθέτη, το διευθυντή φωτογραφίας Chung-hoon Chung και τα υπόλοιπα μέλη του crew.

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι η 18χρονη India που τη μέρα των γενεθλίων της θα παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα της που πέθανε σε ένα μυστήριο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μαζί της είναι η αποστασιοποιημένη μητέρα της Evelyn. Στην κηδεία εμφανίζεται ένα πρόσωπο που μέχρι τότε δεν ήξερε πως υπήρχε. Ο γοητευτικός αδερφός του πατέρα της, ο θείος Charlie, γυρίζει μαζί με την οικογένεια σπίτι. Κανείς δεν γνωρίζει πολλά για τον Charlie και το μόνο που ακούμε είναι πως έχει κάνει πολλά ταξίδια και είναι επιτυχημένος στις διάφορες δουλειές με τις οποίες ασχολείται. Η εκκεντρική και ήσυχη India που βρίσκεται ίσως στην πιο σημαντική περίοδο της ζωής της, θα επηρεαστεί από τον ερχομό και τη σχέση που θα αναπτύξει με το θείο της με επιπτώσεις στην ίδια, τη μητέρα της και τον καινούργιο συγγενή της.

Review: Brian De Palma's PASSION [4/5]

Οι ταινίες του Brian De Palma είναι εκείνες στις οποίες συνεχώς επιστρέφω για την εμπειρία στο σύνολο ή για κάποια συγκεκριμένη σκηνή. Ο De Palma ξεκίνησε μαζί με πολλούς άλλους την χρυσή για το χόλυγουντ εποχή των 70s και έγινε γνωστός για το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στυλ, την αισθητική των ταινιών του αλλά και τις επιρροές που πολλές φορές παραήταν εμφανείς. Σε αντίθεση όμως με σκηνοθέτες που με τα χρόνια προσάρμοσαν το στυλ τους και διαφοροποιήθηκαν από το έργο που έκαναν νεότεροι όπως ο Martin Scorsese ή ο Steven Spielberg, ο De Palma έμεινε προσκολλημένος, όπως αποδεικνύει και τώρα το Passion στις έξυπνες σκηνοθετικές λήψεις και τα ερωτικά θρίλερ. Έκανε με το Carrie την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, ενώ τα Scarface, Untouchables, Mission Impossible αποτελούν μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του και ορόσημο μέχρι σήμερα στο είδος τους. Περισσότερο όμως τον θυμόμαστε για τα ερωτικά θρίλερ που έκανε στις αρχές των 80s, όπως τα Blow Out, Dressed to Killer και Body Double. Πέντε χρόνια μετά το αποτυχημένο με κοινό και κριτικούς Redacted, μία ταινία που απομακρύνθηκε από ότι είναι γνωστό και οικείο στο έργο του, ο σκηνοθέτης επιστρέφει με το Passion.

Πρόκειται για το remake της γαλλικής ταινίας του 2010 Crime d'Amour που είχε πρωταγωνίστριες τις Ludivine Sagnier και Kristin Scott Thomas. Η ταινία εκείνη είχε αρκετά στοιχεία που είδαμε σε κλασικές ταινίες του Hitchcock και παρουσίασε χωρίς καθόλου ερωτισμό τη σχέση μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Ο De Palma κρατάει πολλά στοιχεία της αξιόλογης original ταινίας του Alain Corneau, που ήταν και η τελευταία του αφού απεβίωσε δύο μέρες πριν τη κυκλοφορία της. Αλλάζει όμως την ηλικία της Christine, που στο original υποδύεται η Kristin Scott Thomas, και την κάνει νεώτερη, μεταφέρει το σκηνικό από το Παρίσι στη Γερμανία και προσθέτει όποια ερωτική σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των γυναικών στην ταινία. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι ταινία De Palma διαφορετικά.

Από το πρώτο πλάνο γνωρίζουμε τις δύο πρωταγωνίστριες. Την πανέμορφη και φιλόδοξη Christine της Rachel McAdams, διευθύντρια διαφημιστικής εταιρίας και χειραγωγό των ανθρώπων γύρω της. Στέλεχος στην εταιρία είναι η Isabelle που υποδύεται η Noomi Rapace, μία πιο χαμηλών τόνων γυναίκα. Βλέπουμε πως οι δυο τους έχουν μία περίεργη κοντινή σχέση. Όταν η Isabelle ετοιμάζει διαφημιστικό  για την προώθηση ενός smartphone με την πιστή συνεργάτιδά της Dani (Karoline Herfurth), η Michelle θα παρουσιάσει το κλιπάκι ως δική της ιδέα. Αυτό διαταράσσει τη σχέση τους και τις βλέπουμε να αναπτύσσουν κόντρες και να περνάνε από διαφορετικά συναισθηματικά στάδια μέχρι τη στιγμή και το συμβάν που θα αλλάξει τα πάντα.

Review: Steven Soderbergh's Side Effects [4.5/5]

"I guess it's all downhill from here" είπε το 1989 ο νεαρός Steven Soderbergh την ώρα που αποδεχόταν το Palme d'Or στις Κάννες για την πρώτη του ταινία Sex,Lies and Videotape. 25 Χρόνια και πολλές ταινίες αργότερα ο σκηνοθέτης επιτυχιών όπως τα Traffic, Ocean's Eleven, Erin Brockovich αλλά και μικρότερων ταινιών όπως τα Solaris, Out of Sight και The Limey δηλώνει πως το Side Effects είναι η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και τώρα θα ασχοληθεί περισσότερο με τη ζωγραφική και την τηλεόραση. Μιλάμε για ένα σκηνοθέτη που πάντοτε έπαιρνε ρίσκα με ταινίες που ήταν αδύνατο να ικανοποιήσουν μεγάλο μέρος του κοινού όπως τα The Good German και Schizopolis ή αφορούσαν την εξέλιξη του τρόπου κινηματογράφησης και διανομής ταινιών. Ελπίζω πως το διάλειμμα που θα πάρει να μην είναι μεγάλο και να επιστρέψει σε μερικά χρόνια. Μένει ακόμα βέβαια να κυκλοφορήσει το Behind the Candelabra με τους Michael Douglas και Matt Damon που θα προβληθεί στο HBO.

Το Side Effects διαφημίζεται ως μία ταινία που προβάλλει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ανεξέλεγκτη χρήση χαπιών. Η Rooney Mara στην πρώτη ταινία της μετά το Κορίτσι με το Τατουάζ είναι η Emily Taylor. Μία νεαρή γυναίκα που ζει μόνη της μέχρι τη στιγμή που ο άντρας της, Martin (Channing Tatum) βγαίνει από τη φυλακή. Η Emily όμως που αντιμετώπιζε παλαιότερα πρόβλημα με κατάθλιψη, δεν περνάει καλά και έχει οικονομικές δυσκολίες. Αποφασίζει λοιπόν να χτυπήσει με το αυτοκίνητο της στον τοίχο. Επιβιώνει τελικά και αναλαμβάνει ο γιατρός Jonathan Banks (Jude Law) να την βοηθήσει. Ο γιατρός, που έχει τα δικά του οικονομικά προβλήματα, δεν καθυστερεί να της γράψει διάφορα χάπια που θα την βοηθήσουν να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Στην ιστορία αναμιγνύεται και η Catherine Zeta-Jones ως η προηγούμενη ψυχίατρος της Emily.

Σκέψεις πάνω στο Zero Dark Thirty

Το Zero Dark Thirty της οσκαρούχας με το Hurt Locker Kathryn Bigelow είναι από τις ταινίες που ακούστηκαν περισσότερο φέτος. Λίγο οι διθύραμβοι από τους κριτικούς, λίγο η αποδοχή της ταινίας πως οι Αμερικανοί όντως βασάνιζαν κρατούμενους και λίγο ακόμα το γεγονός πως παρουσιάζει το σχετικά επίκαιρο θέμα για το κυνήγι και το θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Έχοντας ακούσει απόψεις από κριτικούς και κοινό είχα γενικά υψηλές προσδοκίες για την ταινία. Θρίλερ παλιάς κοπής με χαρακτήρες να βασανίζονται για να πετύχουν έναν πιο πολύ προσωπικό στόχο. Tagline το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό ever. Εδώ είμαστε.
Πάω λοιπόν σινεμά να την απολαύσω σε όλο το μεγαλείο της και όχι από κανένα rip που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Μετά από 2.30 ώρες τελειώνει η ταινία και σκέφτομαι τα παράπονα και θέματα που έχω.

Αρχικά ας ξεκινήσουμε με τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που υποδύεται η αγαπημένη και ταλαντούχα Jessica Chastain. Η Μάγια πέφτει κατευθείαν στα δύσκολα όταν έρχεται φρέσκια από τη σχολή και βρίσκεται σε ανάκριση όπου βασανίζουν ένα κρατούμενο. Η Μάγια βάζει σκοπό της ζωής της να πιάσει τον Bin Laden. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος, για τον οποίο χαραμίζει τη ζωή της στον αγώνα αυτό, την ώρα μάλιστα που όλοι οι υπόλοιποι κάνουν τη δουλειά τους για ένα διάστημα και φεύγουν. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα αδιάφορο χαρακτήρα και μία ερμηνεία από την ταλαντούχα - το τονίζω ξανά - Chastain που δεν με έπεισε και δεν είχε κάποια μεγάλη στιγμή, παρά μόνο μερικές ολιγόλεπτες εξάψεις. Στα όρια του να γίνει ενοχλητική όταν ζωγραφίζει την πόρτα του Mark Strong με τις μέρες που περνάνε και δεν έχουν αποτέλεσμα. Όλα όσα πρέπει να σκεφτούμε για το χαρακτήρα τα λένε οι υπόλοιποι χαρακτήρες για αυτή. Λένε ότι είναι killer στην DC. Τη ρωτάνε αν έχει φίλους, αγόρι, που δεν έχει και από πότε έχει να κοιμηθεί γιατί φαίνεται πολύ κουρασμένη.

Πάμε στη σκηνοθεσία. Η ταινία έχει εξαιρετική παραγωγή είναι η αλήθεια αλλά η σκηνοθεσία μάλλον αποτυγχάνει αν δεις τη γενική εικόνα. Τις λίγες φορές που πρόκειται να γίνει κάποια επίθεση με όπλα ή κάποια έκρηξη από καμικάζι μπορείς να το προβλέψεις 3-4 λεπτά πριν. Επίσης στις 2.5 ώρες δεν υπάρχει ίχνος σασπένς για μία ταινία που προωθείται ως θρίλερ. Επίσης αν θες να δεις αριστουργηματική παρουσίαση αναζήτησης στοιχείων δες τα Zodiac και All the President's Men. Σε εκείνες τις ταινίες νιώθεις το χάος του δεν μπορώ να βρω τίποτα, αλλά ακόμη και έτσι συνεχίζω. Τις μεγάλες αποφάσεις του όλοι οι υπόλοιποι δεν νοιάζονται αλλά εγώ έχω κολλήσει.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για ένα όρο που τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί. Όταν λέει μία ταινία πως παρουσιάζει την αληθινή ιστορία σκέφτομαι διάφορα. Παρουσιάζουν πραγματικά γεγονότα οπότε το πάνε για ντοκιμαντέρ με ηθοποιούς ή παίρνουν μία ιστορία και την φουσκώνουν και κάνουν την κάνουν διασκεδαστική ή μία που έχει κάτι να δώσει στους θεατές ή που πολύ απλά είναι καλό σινεμά. Και στην περίπτωση που πας για απλή καταγραφή στοιχείων, χωρίς την κινηματογραφική μαγεία, γιατί δεν κάνεις ντοκιμαντέρ? Φυσικά δεν είναι απόλυτο αυτό αφού υπάρχουν πολλές ταινίες βασισμένες σε αληθινές ιστορίες που είναι εξαιρετικές.

Το Zero Dark Thirty πιο συγκεκριμένα με το καυτό θέμα του παρουσιάζει την αλήθεια όπως τονίζει στους τίτλους αρχής. Μία αλήθεια που γενικά είναι αμφισβητίσημη από αρκετούς. Πηγαίνοντας να δω τη ταινία είχα αρκετά κενά για το τι πραγματικά έγινε και ήξερα μόνο τα βασικά για την υπόθεση. Μέχρι το τέλος δεν ήξερα αν έπρεπε να πιστέψω όσα είδα, αλλά ούτε με ένοιαζε και πολύ πλέον. Και δεν το λέω εξαιτίας όλων των γιου-χα όταν πέθανε ο Μπιν Λάντεν.

Η ταινία στο σύνολό της δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή ή βαρετή με δεδομένη τη μεγάλη διάρκειά της. Έχει όπως είπα άρτια παραγωγή και πολύ καλές μουσικές επενδύσεις από τον είμαι παντού φέτος Alexandre Desplat. Οι ηθοποιοί στους β ρόλους είναι πολύ καλοί. Ειδικά ο Jason Clarke μοιάζει πολύ φυσικός στο ρόλο του, περισσότερο και από την Chastain. Ο πάντα συμπαθητικός Mark Strong δίνει επίσης δυνατή ερμηνεία στις λίγες σκηνές που έχει. Η σκηνοθεσία και η ερμηνεία των δύο γυναικών τέλος δεν είναι κακή, αλλά δυστυχώς περνάνε χωρίς να εντυπωσιάζουν ή να τραβάνε τον θεατή στην ιστορία. Το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό.

Γενικά είναι δύσκολο να βάλεις την ταινία σε μία κατηγορία. Δεν είναι πολεμική. Ούτε έχει θέμα την τρομοκρατία. Έχει θέμα το κυνήγι για τον Bin Laden. Και επειδή μετά την 11/9 βγήκαν πολλές ταινίες που έχουν παρόμοιο ύφος με το ZDT, μπορώ να πω με σιγουριά πως υπάρχουν επιλογές με την μισή απήχηση σε κοινό,κριτικούς,ακαδημία που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.

Αυτές είναι μερικές σκέψεις που έκανα βγαίνοντας από το σινεμά. Ελπίζω να μην κούρασα κανένα, ούτε να εξόργισα (πολύ) εκείνους που γούσταραν την ταινία. Ίσως μία δεύτερη προβολή ενθαρρύνει ή αποθαρρύνει τα όσα είπα. Αν θέλετε γράψτε μου τη γνώμη σας για την ταινία και μερικά από τα θέματα που άνοιξα.

Review: Beautiful Creatures [2.5/5]

Στην μετά Twillight εποχή έρχεται το Beautiful Creatures. Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο των Kami Garcia και Margaret Stohl τα πρώτα trailer μας παρουσίασαν την επικίνδυνη(!) σχέση μεταξύ ενός εφήβου και μίας μάγισσας που επειδή το witch είναι πολύ mainstream προτιμά το caster. Κάτι από spellcasters για όσους έπαιζαν yu-gi-oh όταν ήταν μικροί. Το trailer μάλλον δεν εντυπωσίασε κανέναν, ενώ η ημερομηνία εξόδου της ταινίας την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου μάλλον δεν βοήθησε. Έτσι πέρασε και δεν ακούμπησε στο αμερικάνικο box office.Με όλα αυτά στο μυαλό δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες για την ταινία. Τελικά μάλλον άδικο είχα.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η ταινία μας παρουσιάζει τον Ethan που υποδύεται ο Alden Ehrenreich. Πρόκειται για ένα συνηθισμένο νεαρό που διαβάζει ψαγμένα βιβλία, βλέπει όνειρα για μία κοπέλα που δεν έχει συναντήσει και ανυπομονεί να φύγει από το μέρος που μεγάλωσε. Τα πάντα αλλάζουν όμως όταν εμφανίζεται στο σχολείο η Lena (Alice Englert), μία περίεργη κοπέλα που δεν έχει φίλους και δεν μιλάει με κανέναν. Θείος της Lena είναι ο απόμακρος Macon, που υποδύεται σε μία περίεργη επιλογή ο μεγάλος Jeremy Irons. Οι δύο έφηβοι περνούν το χρόνο τους συζητώντας το φινάλε του Τιτανικού, και άλλα ψαγμένα βιβλία και τους λόγους που ανυπομονούν να μεγαλώσουν. Όταν θα έρθουν πολύ κοντά η Lena θα του αποκαλύψει πως αυτή και η περίεργη οικογένεια της είναι όλοι casters. Επίσης σύντομα έρχονται τα 16έκτα γενέθλιά της. Πρόκειται για την πιο σημαντική μέρα της ζωής της, κατά την οποία θα κρίνει αν θα είναι καλή μάγισσα ή όχι.

Μην ανησυχείτε. Δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Ο λόγος? Το Beautiful Creatures τουλάχιστον στο πρώτο μισό είναι γεμάτο χιούμορ που παραδόξως λειτουργεί. Για παράδειγμα το σινεμά της περιοχής παίζει μία ταινία που έχει τίτλο Final Destination 6, υπάρχει η ατάκα "ακόμη και οι μάγισσες μισούν τα σίκουελ" και άλλα τέτοια αστεία. Επίσης η ταινία είναι στα καλύτερα της όποτε εμφανίζεται στην οθόνη η Emma Thompson που μεταξύ σοβαρού και αστείου προσπαθεί να παρασύρει τη νεαρή πρωταγωνίστρια στον κακό της εαυτό, η κουκλάρα Emmy Rossum που κλέβει τις σκηνές της και ο τεράστιος Jeremy Irons, ως ο προστατευτικός θείος. Και μόνο που εμφανίζεται στην ταινία με φουλ άσπρα ρούχα και παίζει πιάνο ρίχνουμε χαμόγελα. Εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο και η υποψήφια για όσκαρ πέρσι Viola Davis.

Όλος ο ρυθμός χάνεται όμως όσο η ταινία προχωράει και επικεντρώνεται στη σχέση των εφήβων που είναι δύσκολο να πιστέψεις. Επίσης κουραστική καταντάει η Lena που δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα είναι καλή ή κακή μάγισσα. Γενικά οι δύο νεαροί δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, ενώ αμφιβάλλω αν περνούν καλά τις πολλές ώρες που περνούν μαζί.

Γενικά δεν μιλάμε για κακή ταινία και το κοινό που στοχεύει η παραγωγή θα φύγει σίγουρα ικανοποιημένο. Θα μιλούσαμε όμως για κάτι καλύτερο αν υπήρχαν περισσότερα ρίσκα στο σενάριο, το οποίο παίρνει περίεργη πορεία για να βγάλει δράμα από το πουθενά στο φινάλε. Το πρώτο μισό πάντως έχει αρκετό χιούμορ και ωραία φαντασία, ενώ οι μεγάλοι σταρ στους  supporting ρόλους είναι πολύ καλοί και κρατάνε τελικά το ενδιαφέρον του κοινού στις σκηνές τους, την ώρα που όλη η ταινία έπρεπε να είναι βασισμένη σε αυτούς.

Βαθμολογία: 2.5/5

Review: A Good Day to Die Hard

Υπάρχει ενθουσιασμός όταν ακούς νέα για κυκλοφορία 5ης ταινίας για το franchise που έχει ταυτιστεί με τον όρο περιπέτεια. Η πρώτη ταινία,αλλά και οι επόμενες δύο, έθεσαν σε μεγάλο βαθμό τα θεμέλια για τον τρόπο αφήγησης των σύγχρονων action blockbuster και προώθησαν τεχνολογίες που δεν υπήρχαν μέχρι τότε. Με τους κακούς και τα εφέ να εντυπωσιάζουν .. η καρδιά αυτών των ταινιών ήταν πάντα ο John McClane που υποδύεται εδώ και 25 χρόνια πλέον ο Bruce Willis. Είχα διαβάσει κάπου πριν καιρό πως αγαπάμε πολύ αυτό το χαρακτήρα γιατί φαίνεται ένας κανονικός τύπος με τον οποίο θα ήθελες να πας για μπύρα. Ένας κανονικός αστυνομικός που έχει την ατυχία και μπλέκει στις χειρότερες καταστάσεις. Δεν είναι σε καμία περίπτωση σούπερ ήρωας. Το πιο σωστό πράγμα που έχω ακούσει.

Το 2007 το Live Free or Die Hard ξένισε κάποιους επειδή διαφοροποιήθηκε από τις προηγούμενες τρεις, ο κακός ήταν μέτριος και θα προσθέσω εγώ πως ο πρωταγωνιστής ήταν σούπερ ήρωας και όχι ο John McClane. Όπως και να'χει η ταινία δεν ήταν κακή και πρόσφερε αρκετά καλές σκηνές δράσης.

Το Die Hard 5 με τίτλο A Good Day to Dia Hard τοποθετείται στη Ρωσία, όπου ο McClane πηγαίνει για να βρει το γιο του, τον οποίο προσωπικά είχα ξεχάσει πως υπάρχει. Ο Jack McClane που υποδύεται ο Σπάρτακος Jai Courtney δουλεύει μυστικά όμως για να σώσει ένα πληροφοριοδότη της κυβέρνησης. Οι δύο McClane θα βάλουν σε κίνδυνο τις ζωές τους, ώστε να σώσουν τον πληροφοριοδότη και τους μυστικούς φακέλους που έχει.

Ήθελα πολύ να είναι  καλή η 5η συνέχεια του θρυλικού franchise, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Μόνο το πανέξυπνο σλόγκαν yippee ki-yay mother russia κρατάμε ως θετικό. 

Η ταινία περιλαμβάνει στο σύνολό της τρεις παραφουσκωμένες και μεγάλης διάρκειας σκηνές δράσης, άσχημα γυρισμένες, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν αμήχανοι συναισθηματισμοί μεταξύ πατέρα και γιου. Πρόκειται για ταινία με κακή σκηνοθεσία και editing που αν διαρκούσε παραπάνω υπάρχουν πιθανότητες να προκαλούσε πρόβλημα στα μάτια. Στην πρώτη τεράστια καταδίωξη στους δρόμου της Ρωσίας, στην οποία καταστράφηκαν εκατοντάδες mercedes και σίγουρα πέθαναν αθώοι, η μεγαλύτερη λήψη που μέτρησα ήταν 1 δευτερόλεπτο. 

Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα είναι το σενάριο. Ο σεναριογράφος του Xmen Wolverine έχει πετάξει όλα τα στερεότυπα στην παρουσίαση ρώσων μαφιόζων, τη σχέση των δύο McClane, χωρίς να υπάρχει πραγματικός κακός και υπόθεση που θα μπορούσατε να γράψετε στα επόμενα 10 λεπτά αν ξεκινούσατε τώρα. Ούτε one liners υπάρχουν και ο John McClane παρουσιάζεται γερασμένος και ψευτόμαγκας, που πετάει με την πρώτη ευκαιρία γελοίες ατάκες.

Φίλοι μου που δεν είχαν δει τις προηγούμενες θεώρησαν την ταινία κάτω του μετρίου. Αν τις έχετε δει θα γίνετε έξαλλοι με την πτώση που γνωρίζει με αυτό το σίκουελ το αγαπημένο μας franchise. Το τελευταίο 20λεπτο προσφέρει καλές στιγμές και ο Bruce Willis λέει την κορυφαία ατάκα "The things we do for our kids...yippee ki-yay motherfucker" , αλλά δεν είναι ικανό να διορθώσει τη ζημιά που έχει γίνει.

Βαθμολογία: 1.5/5

Review: The Last Stand [4.5/5]

Ο μεγαλύτερος σταρ των 80s is back. Η ταινία διαφημίστηκε ως η μεγάλη επιστροφή του Άρνι, χωρίς όμως να αναδεικνύει την ιστορία ή το πόσο χαβαλέ πραγματικά έχει. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα b movie με καλογυαλισμένη δράση και ένα εξαιρετικό καστ, που περιλαμβάνει ,εκτός από τον ένα και μοναδικό, τους Forest Whitaker, Peter Stormare, Luis Guzmán και τον jackass Johnny Knoxville που είναι εκεί για να προσφέρει περισσότερες στιγμές γέλιου.

Στα της υπόθεσης , η ταινία μας παρουσιάζει τον Σερίφη Όουενς, ως ένα ήσυχο άνθρωπο που έχει αφήσει πίσω του τη δράση και τους σκοτωμούς επειδή έχει δει πολλούς από αυτούς. Όταν όμως ο βαρόνος ναρκωτικών Γκαμπριέλ Κορτέζ  θα αποδράσει από τη φυλακή και προσπαθήσει να διαβεί τα σύνορα για το Μεξικό, ο Σερίφης και το άπειρο προσωπικό του είναι οι μόνοι που μπορούν να τον σταματήσουν.

Old-school με straight υπόθεση και αρκετή περιπέτεια, το The Last Stand προσθέτει back story στην ιστορία του Σερίφη Όουενς, ανοίγει μέτωπα με καταδιώξεις αυτοκινήτων,fbi και άλλα τέτοια γνωστά και ενώ αντιμετωπίζει τα πάντα με χαβαλέ και χιούμορ, δίνει στον Arnold μία πολύ καλή ευκαιρία για επιστροφή χωρίς να τον γελοιοποιεί, αν και αναγνωρίζει πως ο άλλοτε Terminator και Conan έχει γεράσει. Και ο Arnold μας ανταμοίβει με μία πρωτοκλασάτη ερμηνεία που και one liners περιλαμβάνει και προσφέρει ... (ετοιμαστείτε) μέχρι και δραματική σκηνή. O Arnold είναι σε φόρμα που ούτε εγώ δεν περίμενα να δω.

Πολύ καλή και η σκηνοθεσία του Kim Jee-woon, που διαφοροποιείται από πολλούς ασιάτες που πάνε στο Χόλυγουντ και αποτυγχάνουν στο ντεπούτο τους. Από ερμηνείες όλοι οι ηθοποιοί φαίνεται να διασκεδάζουν δίνοντας στιλάτες ερμηνείες που προσφέρουν πολύ γέλιο. Ειδική αναφορά στον Johnny Knoxville, που παρέχει από μυδράλιο μέχρι ματσέτα στον Άρνι και την παρέα του και με την μικρή παρουσία του κλέβει αρκετές από τις σκηνές που συμμετέχει.

Ταινία που θυμίζει πολύ, περιπέτειες των 90s και υπόθεση σε στυλ Rio Bravo, προσφέρει με πολύ βία ένα διασκεδαστικό δίωρο και δίνει τη σωστή κατεύθυνση για την επιστροφή του Arnold Schwarzenegger. Σε μία εποχή που οι περισσότερες ταινίες και κυρίως οι μεταφορές από κόμικ είναι πολύ σοβαρές το The Last Stand προσφέρει old school δράση, "χαζά" one liners και κωμωδία που μας έχει λείψει. Φαίνεται τόσο μακρινό και 90s που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μία από τις πιο πρωτότυπες ταινίες της χρονιάς. Αν σας αρέσουν όλα αυτά, αμφιβάλλω αν θα περάσετε καλύτερα σε άλλη ταινία φέτος.

"Welcome to Sommerton"

BLOGOSCARS 2013: Best Movies

20. Les Miserables

19. Holy Motors

18. Killer Joe

17. Lawless

16. Sinister

15. 21 Jump Street

14. Safety Not Guaranteed

BLOGOSCARS 2013: Best Actress

15. Kara Hayward in Moonrise Kingdom

14. Mary Elizabeth Winstead in Smashed

13. Keira Knightley in Seeking a Friend for the End of the World

12. Helene Bergsholm in Få meg på, for faen

11. Gina Carano in Haywire

10. Aubrey Plaza in Safety Not Guaranteed

09. Greta Gerwig in Damsels in Distress

08. Jennifer Lawrence in Silver Linings Playbook

BLOGOSCARS 2013: Best Actor

15. Ethan Hawke in Woman in the Fifth

14. Guy Pearce in Lockout

13. Denzel Washington in Flight

12. Karl Urban in Dredd

11. Liam Neeson in The Grey 

10. Denis Lavant in Holy Motors

Οσκάρ.

09. Jean-Louis Trintignant in Amour

Σε πηγάδι κατούρησε ο Trintigrnant και ακούμε μόνο για την Riva?