Από την περίοδο που έκαναν την εμφάνισή τους οι ταινίες, ιδέες και ιστορίες επαναδιατυπώνονται και παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικούς θεατές. Ένα remake δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Το ότι το Χόλιγουντ έχει αμαυρώσει αυτή την ιδέα με τις κακές ταινίες που συνήθως παράγει είναι κάτι διαφορετικό.
Το Carrie του Brian De Palma βασίστηκε στο βιβλίο που έκανε γνωστό τον θρυλικό συγγραφέα Stephen King και παρουσίασε τη γεμάτη πιέσεις από την μητέρα της και τους συμμαθητές της στο σχολείο ζωή της νεαρής Carrie White. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, αποτέλεσε το ιδανικό πάντρεμα του high school drama με μία ταινία τρόμου που παρότι έχουμε δει αρκετές φορές σήμερα, τότε ήταν κάτι επαναστατικό.
Το Carrie συνεχίζει να κερδίζει θεατές σε όλο τον κόσμο εξαιτίας της σκηνοθετικής μαεστρίας του De Palma που εκείνη την περίοδο έβγαζε σερί ταινιάρες αλλά και της ερμηνείας της υποψήφιας για Όσκαρ Sissy Spacek που στο ρόλο της Carrie White βρήκε τον πιο εικονικό ρόλο της καριέρας της και κατάφερε να βγάλει προς τα έξω τα συναισθηματικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο χαρακτήρας της.
Αυτός είναι και ένας από τους αρκετούς τομείς που παρουσιάζει πρόβλημα το remake του Carrie στο οποίο η ταλαντούχα Chloë Grace Moretz έχει τον κεντρικό ρόλο. Η πρωταγωνίστρια δυσκολεύεται να πείσει πως ο χαρακτήρας που υποδύεται δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο και γίνεται κατ' επανάληψη αντικείμενο προσβολών. Και αυτό δεν συμβαίνει επειδή η νεαρή ηθοποιός είναι όμορφη και την έχουμε ήδη δει να τα βγάζει άνετα εις πέρας μόνη της στις ταινίες Kick Ass και Let me In. Είναι επειδή δεν καταφέρνει να μας μεταφέρει στον σκοτεινό κόσμο του χαρακτήρα, την επιρροή της μητέρας της, τα προβλήματα με τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο και τις δυνάμεις που συνειδητοποιεί πως κατέχει.
Σκηνοθετημένο από την Kimberly Peirce το καινούργιο Carrie μένει πολύ κοντά στην original ταινία του Brian De Palma ακολουθώντας την τις περισσότερες φορές σκηνή προς σκηνή, παίρνοντας μικρές πρωτοβουλίες στην προσπάθεια εκμοντερνισμού της ιστορίας. Όταν η Margaret, που υποδύεται σε μία υπερβολική και αρκετές φορές αστεία ερμηνεία η Juliane Moore, γεννάει την Carrie δεν είναι σίγουρη αν πρέπει να κρατήσει το μωρό. Τελευταία στιγμή αλλάζει γνώμη και αντί να το σκοτώσει αποφασίζει να το μεγαλώσει μακριά από την πραγματικότητα του κόσμου της ταινίας που περιλαμβάνει αρκετά κλισέ, εφηβικό σεξ και high school drama. Ενώ η Carrie αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα στο σπίτι και στον έξω κόσμο, με πιο σοβαρό το ανέβασμα στο youtube ενός βίντεο που την δείχνει να αποκτάει την πρώτη της περίοδο, η ηρωίδα ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να μετακινεί πράγματα και ανθρώπους με το μυαλό της.
Η επιλογή της Kimberly Peirce (Boys Don't Cry, Stop-Loss) από τους παραγωγούς δεν είναι κακή, αφού η σκηνοθέτης κατανόησε στις προηγούμενες ταινίες της χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα προσαρμογής στην κοινωνία. Αδυνατεί όμως εδώ να εμβαθύνει στο σκοτεινό κόσμο και τις δυσκολίες του κεντρικού χαρακτήρα και να δώσει προσωπικότητα και συγκεκριμένο τόνο στο remake. Κανένας από τους χαρακτήρες δεν έχει παραπάνω από μία διάσταση και οι προσπάθειες εκμοντερνισμού της ιστορίας με τη χρήση κινητών, youtube αλλά και μία σεναριακή προσθήκη με την οποία η Carrie καταφέρνει να ελέγξει τις δυνάμεις της διαβάζοντας βιβλία και άρθρα στο διαδίκτυο είναι μάλλον αποτυχημένες.
Το Carrie δεν κερδίζει το R rating που πήρε στην Αμερική, δεν προσφέρει σχεδόν καμία τρομακτική σκηνή και βασίζεται όλο και περισσότερο στα οπτικά εφέ όσο πλησιάζει στο φινάλε. Επίσης ο περίφημος χορός, τον οποίο σκηνοθέτησε ο De Palma χρησιμοποιώντας ένα εξαιρετικό split screen, γίνεται εκνευριστικός μόλις καταλάβεις πως οι επιλογές της Carrie είναι συνειδητές. Η ταινία ίσως ικανοποιήσει μέρος του νεανικού κοινού στο οποίο απευθύνεται, αλλά δεν παύει να είναι μία προσπάθεια χωρίς καμία δημιουργική ανησυχία που οι θεατές θα ξεχάσουν βγαίνοντας από την αίθουσα.
Βαθμολογία: 2/5
No comments:
Post a Comment