Review: Evil Dead

Για μία ταινία μιλάνε εδώ και πολύ καιρό οι horror fans σε όλο τον κόσμο και αυτή είναι το καινούργιο EVIL DEAD του Fede Alvarez. Πρόκειται, για όσους δεν γνωρίζουν, για το remake της θρυλικής πλέον ταινίας του Sam Raimi που κυκλοφόρησε το 1981 με πολύ χαμηλό μπάτζετ και είχε 5 νεαρούς να πηγαίνουν διακοπές σε ένα σπίτι στη μέση του δάσους, όπου αντιμετωπίζουν ένα δαίμονα που έρχεται από το κάλεσμα του βιβλίου των νεκρών. Φυσικά το κόνσεπτ σας φαίνεται γνωστό αφού η επιρροή που έχει το original Evil Dead στις ταινίες τρόμου είναι τεράστια. Έτσι άξιο απορίας είναι πως μπορεί το 2013 αυτή η κεντρική ιστορία να έχει αποτέλεσμα μετά από τόσες φορές που την έχουμε δει αλλά και μετά το περσινή "παρωδία" Cabin in the Woods που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Τα διαφημιστικά σποτάκια, το αρχικό nc-17 που έκανε αυστηρώς ακατάλληλη την προβολή σε μεγάλο κοινό, αλλά και το γεγονός πως πρόκειται για την πρώτη τόσο αιματοβαμμένη στουντιακή ταινία που χρησιμοποιεί πρακτικά εφέ, έκαναν το καινούργιο Evil Dead γνωστό σε όλους τους θεατές και ανέβασε τις προσδοκίες στα ύψη. Το ίδιο ενδιαφέρον όμως με τις μεθόδους προώθησης που χρησιμοποιήθηκαν αλλά και γενικότερα με το τι αντιπροσωπεύει ως παραγωγή είναι και η περίπτωση του Fede Alvarez. Ο σκηνοθέτης έκανε γνωστό το όνομα του στα χολιγουντιανά στούντιο όσο ακόμα ζούσε στην Ουρουγουάη, όταν ανέβασε στο youtube τη μικρού μήκους ταινία του "Panic Attack" που κόστισε μόλις 300 δολάρια. Τότε ο Sam Raimi τον επέλεξε να φέρει πίσω τον κινηματογραφικό κόσμο του Evil Dead.

Είναι ξεκάθαρα η ταινία για την οποία πρέπει να μιλήσεις αυτή την περίοδο αλλά το πιο σημαντικό που ενδιαφέρει την πλειοψηφία του κοινού είναι αν το Evil Dead μετά τα όσα ακούστηκαν αξίζει την προσοχή μας. Μπορώ να πω με σιγουριά πως πρόκειται για μία μεγάλη επιτυχία που εντυπωσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος της και ανανεώνει ένα κάπως κουρασμένο αγαπημένο κινηματογραφικό είδος.

SIGNS: a short film by Patrick Hughes

SIGNS, a short film by Patrick Hughes that debuted at Cannes 4 years ago, is amazingly sweet, funny and touching. It tells the story of a lonely young man who falls in love with a cute girl. There's some lovely music and no dialogue, yet this is a movie that brings out so many emotions and you will definately find yourself smiling while watching it. You do not expect this from a first time director. This one came before Disney's PAPERMAN, and is one of the best short films i've ever seen.

Patrick Hughes also directed the western thriller RED HILL and will be working with Sylvester Stallone and the rest of the crew in the new EXPENDABLES movie.
You can watch SINGS below [ Rating 5/5]

Review: Joseph Kosinski's OBLIVION

Ο Joseph Kosinski επιστρέφει δύο χρόνια μετά το σκηνοθετικό ντεμπούτο που έκανε με το Tron: Legacy και παραδίδει ακόμη μία μεγάλης παραγωγής ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το δεύτερο Tron έγινε περισσότερο γνωστό για τη μουσική των daft punk, ένα από τα καλύτερα soundtrack των τελευταίων χρόνων, αλλά και το μοναδικό κόσμο που δημιούργησε όλο το team φωτογραφίας, art direction και οπτικοακουστικών εφέ. Την ταινία δεν την είδα τότε στον κινηματογράφο επειδή ένας φίλος μου είπε ότι είναι σούπερ βαρετή (τον άκουσα εγώ!). Την έχω επισκεφθεί όμως αρκετές φορές σε bluray και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μία από τις καλύτερες της χρονιάς που κυκλοφόρησε και σίγουρα ένα από τα πιο απολαυστικά blockbuster των τελευταίων χρόνων, που περιέχει μεταξύ άλλων φιλοσοφικές και θρησκευτικές αναφορές.

Περνάμε στο Oblivion που βασίζεται σε μία σύντομη ιστορία που έγραψε ο σκηνοθέτης το 2005, πριν ακόμα αρχίσει να σκηνοθετεί μεγάλες ταινίες για τα studio. Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Jack, ο μόνος άνθρωπος μαζί με τη συνεργάτιδα του Victoria στη γη, η οποία έχει εγκαταλειφθεί πλήρως μετά από την εισβολή εξωγήινων. 60 χρόνια μετά τον κερδισμένο από τους ανθρώπους πόλεμο η γη έχει καταστραφεί και ο Jack βρίσκεται σε αυτή για να τη συντηρήσει. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα έρθει σε επαφή με ένα κατεστραμμένο διαστημόπλοιο του οποίου το περιεχόμενο θα κάνει τον Jack να αμφισβητήσει όλα όσα πιστεύει.

Φιλόδοξη ιστορία που όπως όλες οι καλές ταινίες επιστημονικές φαντασίας κάνει ερωτήσεις που αφορούν το τι πραγματικά μας κάνει ανθρώπους και μεταφέρει το κοινό σε ένα διαφορετικό, μαγευτικό κόσμο. Ο Kasinski δεν πίστευε πως η ταινία θα αποκτούσε αυτό το τεράστιο μπάτζετ των 120 εκατομμυρίων, έτσι βασίστηκε περισσότερο σε λίγους χαρακτήρες γράφοντας την ιστορία και περισσότερο στο Jack που ξοδεύει μεγάλος μέρος του πρώτου μισού της ταινίας τριγυρνώντας στα μαγευτικά και υπνωτικά τοπία της Ισλανδίας. Τα πάντα άλλαξαν βέβαια όταν ο Tom Cruise έδειξε ενδιαφέρον για την ιστορία και η ταινία ξαφνικά έγινε blockbuster που θα ξεκινήσει την καλοκαιρινή σεζόν τον Απρίλιο και έφυγε από την Disney που ήθελε μία PG εκδοχή και πήγε στη Universal.

OBLIVION: Μ83 - Susanne Sundfor στο 'Jimmy Kimmel Live'

Από χτες στις ελληνικές αίθουσες και σε περιορισμένη διανομή βρίσκεται η καινούργια ταινία του Joseph Kasinski (Tron:Legacy) με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise και έχει τίτλο OBLIVION. Η ταινία είναι από τις καλές που έχουμε δει φέτος και αξίζει να τη δεις στη μεγάλη οθόνη και να θαυμάσεις την ομορφιά της. Το soundtrack από τους M83 είναι το καλύτερο που έχουμε ακούσει φέτος και ο βασικός λόγος που θα θυμόμαστε την ταινία τους επόμενους μήνες. Στους τίτλους τέλους ακούγεται ένα καινούργιο κομμάτι από τους M83 που ερμηνεύει η Susanne Sundfor, το οποίο και έπαιξε στο σόου του Jimmy Kimmel για την προώθηση της ταινίας που κυκλοφορεί αυτό το Σαββατοκύριακο στις αμερικάνικες αίθουσες. Το review της ταινίας θα ανέβει σήμερα. Παρακάτω το τραγούδι

Poster/Trailer: Only God Forgives

Το άρθρο έχει εξελιχθεί σε Only God Forgives - Ryan Gosling overdose με πολλά trailer και poster να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τις τελευταίες μέρες.

Μετά το απίστευτο teaser trailer που βγήκε πριν λίγες βδομάδες και κέρδισε τις εντυπώσεις όλων, κυκλοφόρησε σήμερα καινούργιο πόστερ του Only God Forgives που ταιριάζει στην ατμόσφαιρα με τα πλούσια χρώματα που είδαμε προηγουμένως. Επιβεβαιώνεται και η κυκλοφορία της ταινίας στα μέσα του καλοκαιριού στην Αμερική, ενώ άγνωστη παραμένει η ημερομηνία εξόδου της στη χώρα μας. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Nicolas Winding Refn και πρωταγωνιστές οι Ryan Gosling και Kristin Scott Thomas. Can't wait!!

Review: Room 237 [3/5]

Παρότι ανήκω στο κλάμπ με τους φανατικούς θαυμαστές του Stanley Kubrick, το The Shining δεν βρίσκεται στη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες του θρυλικού σκηνοθέτη. Αυτό φυσικά δεν λέει κάτι για την ποιότητά της. Το The Shining, που κυκλοφόρησε το 1980 και βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Stephen King, απαιτεί, όπως πολλές άλλες από τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη, συζήτηση και ανάλυση προκειμένου να καταλάβεις όσο το δυνατόν περισσότερα για το ποιο είναι το μήνυμα ή ο συμβολισμός της ιστορίας. Είναι επίσης από τις ταινίες που δεν φεύγει εύκολα από το μυαλό του θεατή εξαιτίας της μοναδικής ατμόσφαιρας, της ευρηματικής σκηνοθεσίας που παρέδωσε μερικά από τα πρώτα και καλύτερα tracking shots και της ερμηνείας του αφηνιασμένου Jack.

Στο Room 237 του σκηνοθέτη και editor Rodney Ascher πέντε άνθρωποι που δεν βλέπουμε ποτέ στην οθόνη κάνουν τη δική τους ανάλυση για το νόημα της ταινίας και το τι πραγματικά ήθελε να πει ο Stanley Kubrick. Μπορεί να είσαι ο μεγαλύτερος θαυμαστής του έργου του Kubrick, είναι σχεδόν σίγουρο όμως πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν δει και μελετήσει την ταινία, που δίχασε κοινό και κριτικούς με την κυκλοφορία της στις αίθουσες, περισσότερες φορές.

Ποιος από εμάς δεν απολαμβάνει την αποκάλυψη μυστικών που υπάρχουν στο στοιχειωμένο ξενοδοχείο και πιο συγκεκριμένα στο δωμάτιο 237? Έτσι λοιπόν στα 90 λεπτά που διαρκεί το ντοκιμαντέρ βομβαρδιζόμαστε με διαφορετικές απόψεις που άλλοτε σοβαρές μιλούν για συνομωσίες που προσπαθούσε ο Kubrick να ξεσκεπάσει και άλλοτε γελοίες που δείχνουν την εμμονή που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με κάποιο θέμα και μία ταινία. Το πέρασμα τα τελευταία 20 χρόνια από VHS σε dvd και πρόσφατα σε bluray επέτρεψε στους ομιλητές να αναλύσουν κάθε πόστερ στους τοίχους, κάθε παράθυρο και πλάνο και να εξηγήσουν τις τεχνικές του Kubrick που μοιάζουν με αυτές που χρησιμοποιούν διαφημιστές για να περάσουν υποσυνείδητα μηνύματα στους θεατές.

Review: The Place Beyond the Pines [4.5/5]

Το 2009 γνωρίσαμε τον ταλαντούχο Derek Cianfrance που έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Blue Valentine. Η ταινία ήταν από τις μεγάλες επιτυχίες της χρονιάς και μάγεψε το κοινό μέσα από την παρουσίαση της προβληματικής σχέσης ενός παντρεμένου ζευγαριού που υποδύονται οι Michelle Williams και Ryan Gosling. Η ταινία εκείνη μας σύστησε και το ταλέντο του Cianfrance και την ικανότητά του να λέει ιστορίες αλλά και να παίρνει εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του. Ο σκηνοθέτης επιστρέφει τρία χρόνια μετά, με το The Place Beyond the Pines. Ασχολείται και πάλι με θέματα που αφορούν την οικογένεια και περισσότερο τη σχέση πατεράδων και γιων και τις συνέπειες και την επίδραση που έχει κάθε απόφαση στη ζωή μας στις επόμενες γενιές. Το μπάτζετ της ταινίας μπορεί να είναι σχετικά μικρό αλλά έχουμε μπροστά μας μία από τις πιο φιλόδοξες και επικές ταινίες που θα δούμε μέσα στο 2013.

Στην πρώτη μεγάλη λήψη της ταινίας βλέπουμε το χαρακτήρα του Gosling γυμνασμένο, γεμάτο τατουάζ να παίζει με ένα μαχαίρι τύπου πεταλούδα. Η λήψη δεν σταματάει και τον ακολουθούμε ενώ διασχίζει ένα πανηγύρι για να φτάσει τελικά στο μεγάλο event. Εκεί μαθαίνουμε πως το όνομα του είναι Luke και πως μαζί με την ομάδα του πραγματοποιεί επικίνδυνα κόλπα με μηχανές. Η παρουσίαση αρχίζει. Ο Gosling έχει ήδη δημιουργήσει ένα σημαντικό και μεγάλο ήρωα και περιμένουμε να δούμε περισσότερα. 

Τα πολλά τατουάζ, μεταξύ των οποίων και ένα που βρίσκεται στο πρόσωπό του, υποδεικνύουν πως δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο τύπο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει πολλές λάθος επιλογές. Μετά το πανηγύρι τον επισκέπτεται η Romina (Eva Mendes), μία κοπέλα με την οποία είχε σχέση στο παρελθόν. Σύντομα μαθαίνει πως έχει ένα γιο και αποφασίζει πως θα παρατήσει τη δουλειά του, που απαιτεί να βρίσκεται συνεχώς στο δρόμο, προκειμένου να τον υποστηρίξει. Ο ίδιος δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, έτσι δεν θέλει το ίδιο μέλλον για το γιο του. Στην ανάγκη του για χρήματα θα συνεργαστεί με τον Robin (Ben Mendelsohn) και θα αρχίσει να ληστεύει τράπεζες. Σύντομα όμως θα βρεθεί αντιμέτωπος με το φιλόδοξο αστυνομικό Avery, που αντιμετωπίζει τις δικές του δυσκολίες με την οικογένειά και τους φίλους του στο αστυνομικό τμήμα, ο οποίος και θα προσπαθήσει να τον σταματήσει. 

Review: The Host [1/5]

Από την πρώτη στιγμή που διάβασα πως ο Andrew Niccol θα αναλάβει τη μεταφορά του καινούργιου βιβλίου της Stephenie Meyer στη μεγάλη οθόνη αναρωτήθηκα το λόγο. Ο σεναριογράφος του Truman Show και σκηνοθέτης του Gattaca έχει δώσει μερικές από τις καλύτερες ταινίες στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα και το In Time που μάλλον απογοητευτικό το θεωρώ, είχε μία αρκετά καλή ιδέα που παρότι δεν αξιοποιήθηκε στο έπακρο κράτησε το ενδιαφέρον των θεατών. Ακόμα περισσότερο όμως αναρωτήθηκα για ποιο λόγο επέλεξε να πρωταγωνιστήσει η συνεχώς ανερχόμενη Saoirse Ronan, που έρχεται από το απίστευτο Hanna.

Η Ronan είναι η Melanie, μία από τους λίγους ανθρώπους που έχουν μείνει στη Γη από τότε που ο πλανήτης μας κατακτήθηκε από τους εξωγήινους. Οι εξωγήινοι κατοικούν μέσα στα σώματα ανθρώπων και ζουν ειρηνικά χωρίς πολέμους και βία. Η Melanie όμως δεν θέλει αυτό τον τρόπο ζωής και στην προσπάθεια της να ξεφύγει από αυτούς θα πηδήξει από ένα πολύ ψηλό κτίριο. Τελικά θα ζήσει και οι εξωγήινοι θα τοποθετήσουν μία άλλη ψυχή μέσα στο σώμα της για να τους δώσει πληροφορίες που θα αντλήσει από τις αναμνήσεις της Melanie. Οι πληροφορίες αυτές αφορούν την καταστολή των τελευταίων ομάδων ανθρώπων που έχουν επιβιώσει.

Η Melanie όμως δεν έχει χαθεί ακόμα. Θα προβάλλει κόντρα στον ξενιστή που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο σώμα της και θα τον οδηγήσει στο κρησφύγετο των ανθρώπων. Εκεί βρίσκονται ο θείος της Jeb που υποδύεται ο William Hurt, ο αγαπημένος της αδερφός Jamie και δύο (όπως περιμέναμε) αγόρια που τη διεκδικούν. Ο ένας είναι ο Jared που υποδύεται ο Max Irons που έχει βαλθεί να πετύχει σε κάποια young adult ταινία (μετά το Red Riding Hood) και ο Ian O'Shea που υποδύεται ο  Jake Abel. Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά, αφού η Diane Kruger ως ανιχνεύτρια δεν έχει σταματήσει να κυνηγά την τελευταία ομάδα ανθρώπων.

Review: Kiss of the Damned [3.5/5]

Το Kiss of the Damned προβλήθηκε στο φετινό SXSW και το φεστιβάλ Βενετίας. Πρόκειται για την πρώτη ταινία της κόρης του θρυλικού σκηνοθέτη John Cassavetes, Xan Cassavetes. Σε μία περίεργη επιλογή η Cassavetes, έχοντας ήδη σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ Z Channel: A Magnificent Obsession, αποφασίζει να ασχοληθεί με το γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ και να δημιουργήσει μία ταινία που θυμίζει πολύ ευρωπαικές παραγωγές των 70s από σκηνοθέτες όπως οι Jean Rollin και Dario Argento και το κλασικό Nosferatu. Πρόκειται για μία από τις πρώτες indie ταινίες τρόμου που είδα μέσα στο 2013 και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Djuna που υποδύεται η πανέμορφη Joséphine de la Baume. Ως βαμπίρ ζει μία μοναχική ζωή κλεισμένη στο σπίτι βλέποντας ταινίες τη μέρα και κυνηγώντας ζώα για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της τα βράδια. Σε μία επίσκεψή στο βίντεοκλαμπ θα γνωρίσει τον συμπαθητικό σεναριογράφο Paolo (Milo Ventimiglia) με τον οποίο θα έρθει πολύ κοντά. Η σχέση τους κυλάει ευχάριστα και οι δύο φαίνονται ευτυχισμένοι μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί η ατίθαση αδερφή της Djuna, Mimi (Roxane Mesquida). Οι δύο αδερφές έχουν επιλέξει διαφορετικούς τρόπους να ζουν με τα θετικά και τα αρνητικά που έχει το να είσαι βαμπίρ. Η κόντρα τους θα επηρεάσει τη συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινότητα των βαμπίρ.