Review: Oculus

Με τον αριθμό των ταινιών τρόμου που έρχονται στη χώρα μας να έχει γίνει ανησυχητικά μικρός, το χαμηλού προυπολογισμού θρίλερ Oculus αποτελεί μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχει το ελληνικό κοινό να "βιώσει" μία ταινία από το αγαπημένο είδος στη σκοτεινή αίθουσα.

Σκηνοθετημένο από τον ανερχόμενο Mike Flanagan, το Oculus, γυρισμένο το 2012, ξεκίνησε την πορεία του στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο και σημείωσε επιτυχία σε αρκετές από τις χώρες στις οποίες προβλήθηκε μέσα στο 2014.

SINISTER: audio commentary with director Scott Derrickson

A true-crime writer finds a cache of 8mm home movies films that suggest the murder he is currently researching is the work of a serial killer whose career dates back to the 1960s. 

George Clooney’s Top 100 Films from 1964-1976

Για πολλούς η σπουδαιότερη δεκαετία στην ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου. Η δεκαετία που κυριάρχησε το πολιτικό σινεμά, οι γυναίκες ξέφυγαν από το συνηθισμένο ρόλο της μοιραίας γυναίκας και νέοι σκηνοθέτες (De Palma, Scorsese, Spielberg..) έκαναν τα πρώτα τους βήματα. O George Clooney κατά τη διάρκεια προώθησης της ταινίας του The Ides of March έκανε γνωστή τη λίστα με τις 100 αγαπημένες του ταινίες της περιόδου 1964-1976 στο περιοδικό Parade. Μπορεί το The Monuments Men που κυκλοφόρησε πρόσφατα στις αίθουσες και έλαβε μέτριες κριτικές να θυμίζει τα πολεμικά epics των 60s, ταινίες όπως το The Ides of March και το παλαιότερο Goodnight and Goodluck δείχνουν σίγουρα τον κινηματογράφο που αγαπάει ο σκηνοθέτης και προσπαθεί να προσφέρει στο σημερινό κοινό. Στο Parade πρέπει να περάσεις κάθε μία από τις ταινίες ξεχωριστά, έτσι έκανα τη λίστα στο letterboxd και την πέρασα και εδώ. Η λίστα περιλαμβάνει αρκετά αριστουργήματα της περιόδου και άλλες λιγότερο γνωστές σινεφίλ επιλογές.

Review: Vampire Academy

Η πιο ενδιαφέρουσα επιλογή που έκαναν οι παραγωγοί στη μεταφορά του young adult βιβλίου της Richelle Mead στη μεγάλη οθόνη αφορά τα αδέρφια Mark και Daniel Waters που ανέλαβαν τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Ο Mark σκηνοθέτησε το 2004 από σενάριο της Tina Fey το Mean Girls, ενώ ο δεύτερος έγραψε το Heathers του 1988. Και οι δύο ταινίες είναι πετυχημένες σατιρικές κωμωδίες που βασίζονται σε μεγάλο μέρος της αφήγησης του σε γυναικείους χαρακτήρες. Δυστυχώς αυτή η εμπνευσμένη επιλογή χαραμίζεται στο Vampire Academy αφού έχουμε μπροστά μας μία άνιση ταινία που μάλλον θα ικανοποιήσει μέρος των θαυμαστών της σειράς βιβλίων.

14/02/14

in the mood for love

Time Forgot: THE RUNDOWN (2003)

Βλέποντας το The Rundown του Peter Beg ήρθαν στο μυαλό μου οι ταινίες του Edgar Wright. Φυσικά δεν υπάρχει η ιδιοφυία των σεναρίων και του editing του δεύτερου, αλλά έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ coverage. Φυσικά υπάρχουν σκηνοθέτες όπως ο μεγάλος Brian De Palma που δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη μέθοδο, είναι καλύτερη όμως για ταινίες όπως το The Rundown που πρώτον σε πάνε σε μέρη που δεν έχεις δει και δεύτερον δεν έχουν αρκετή πλοκή για να κρατήσουν την προσοχή σου. Έτσι καμία λήψη δεν επαναλαμβάνεται και ο Peter Berg φροντίζει να δώσει μεταξύ άλλων μερικές τρελές σκηνές δράσης που οι φαν του είδους σίγουρα θα εκτιμήσουν. Μόνο λογικό φαντάζει ότι ο Berg κατέληξε να κάνει μεγάλες ταινίες δράσης όπως το Battleship και το πρόσφατο Lone Survivor.

Closure: David Lean's Brief Encounter

Πως η μοίρα επεμβαίνει στη ζωή των πρωταγωνιστών Alec και Laura και η αποφυγή ενός συνηθισμένου κλεισίματος της ιστορίας στο BRIEF ENCOUNTER του David Lean.

Review: Magic Magic

Τέτοια περίοδο το 2013, ο νεαρός Χιλιανός σκηνοθέτης Sebastián Silva πήγε στο φεστιβάλ του Sundance με 2 ταινίες. Η πρώτη ήταν το Magic Magic που για διαφημιστικούς λόγους προωθήθηκε σαν ταινία τρόμου και η δεύτερη ήταν το πιο ανεξάρτητο Crystal Fairy & The Magical Cactus που έγινε στη διάρκεια προετοιμασίας της πρώτης ταινίας. Εκτός του χαμηλού μπάτζετ κοινό χαρακτηριστικό και για τις δύο ταινίες είναι η συμμετοχή του Michael Cera στο καστ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το Magic Magic ξεκινάει με όλα τα στοιχεία που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις σημερινές εμπορικές ταινίες τρόμου. Μια παρέα νεαρών, τους οποίους υποδύονται μεταξύ άλλων οι ταλαντούχοι Juno Temple, Emily Browning και Michael Cera, επισκέπτεται τη Χιλή. Η Sarah εξαιτίας υποχρεώσεων που έχει στο πανεπιστήμιο της αφήνει την κολλητή της Alicia με τους φίλους της. Η Alicia όμως δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Δεν μπορεί να κοιμηθεί, τρομοκρατείται από τον Brink του Michael Cera και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο Agustín (Agustín Silva) δοκιμάζει να την υπνωτίσει.

Review: Plus One (+1)

Ένα εφηβικό πάρτι που εξελίσσεται σε εφιάλτης είναι ένας καλός τρόπος να περιγράψεις το Plus One. Πρόκειται για την καινούργια ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη Ντένη Ηλιάδη που αφού έδειξε τις ικανότητές του με τα Hardcore και The Last House on the Left, δουλεύει εδώ στην δεύτερη ταινία του επί αμερικάνικου εδάφους. Η επιτυχία του Ηλιάδη φέρνει χαμόγελα σε όλους που ασχολούνται με τον κινηματογράφο και δεν είναι τυχαία. Το Plus One ξεκινά σαν ένα πάρτι που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αμερικάνικες κωμωδίες τύπου Project X και Superbad, το οποίο με την προσθήκη στοιχείων επιστημονικής φαντασίας και αντανακλάσεις φιλοσοφικών ανησυχιών, πιάνει απροετοίμαστους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τους θεατές.

Οι κολλητοί David και Teddy τελείωσαν πρόσφατα το σχολείο και ετοιμάζονται για το μεγαλύτερο πάρτι του καλοκαιριού. Εκεί θα βρουν ποτά, όμορφες γυναίκες και δυνατή μουσική. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Ένας μετεωρίτης θα προκαλέσει τη δημιουργία αντίγραφων όλων των νεαρών που βρίσκονται στο πάρτι. Τα αντίγραφα αυτά βρίσκονται μερικά λεπτά πίσω από τον πραγματικό χρόνο, πλησιάζουν όμως με κάθε διακοπή ρεύματος τους πραγματικούς εαυτούς τους. Αν αυτό που διαβάζετε δεν βγάζει απόλυτα νόημα, το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία.

Review: Con Air (1997)

Το Con Air κυκλοφόρησε το 1997 και είναι η πρώτη ταινία που ανέλαβε ο παραγωγός Jerry Bruckheimer μετά το θάνατο του συνεργάτη του Don Simpson. Πρόκειται για μία χαρακτηριστική για την εποχή εκείνη ταινία δράσης που υποψιάζομαι δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα. Το Con Air παρουσιάζει υπερβολικά σκηνικά, αμέτρητα one liners και μαζεύει αρκετούς indie ηθοποιούς και τους τοποθετεί στην καρδιά της δράσης.

Ο Nic Cage σε μεγάλη φόρμα, μετά τα Leaving Las Vegas και The Rock, πρωταγωνιστεί ως Cameron Poe. Ο Poe είναι ένας στρατιώτης που στην προσπάθειά του να προστατέψει τη γυναίκα του, δολοφονεί έναν άνθρωπο και πηγαίνει στη φυλακή. Μετά από ένα γρήγορο montage 8 χρόνων, όπου ακούμε και για πρώτη φορά την προφορά που χρησιμοποιεί ο Cage, έρχεται η μέρα που ο Poe θα επιστρέψει στην οικογένειά του. Όταν όμως στο δρόμο της επιστροφής τοποθετείται στο αεροπλάνο με μερικούς από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της χώρας, των οποίων αρχηγός είναι ο Cyrus the Virus, ο Poe δεν μπορεί να φανταστεί πως οι φυλακισμένοι σκοπεύουν να δραπετεύσουν και να πάρουν τον έλεγχο του αεροπλάνου.

Review: Thief (1981)

Μία από τις ξεχασμένες ταινίες του μεγάλου αμερικανού δημιουργού Michael Mann είναι το Thief. Ειδικά τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως η ταινία αναφέρεται μόνο όταν μιλάμε για το εξαιρετικό Drive του Nicolas Winding Refn με το οποίο παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες. Και στις δύο ταινίες βλέπουμε τα νεονουάρ χρώματα στους δρόμους τη νύχτα και πρωταγωνιστές -αντιήρωες που έχουν τα δικά τους καταδικασμένα όνειρα και επιθυμίες.

Ο Michael Mann είχε πείρα από προηγούμενες δουλειές αλλά το Thief είναι η πρώτη ταινία του που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες και σηματοδότησε την έναρξη μίας λαμπρής καριέρας. Μπορεί το μέγεθος της παραγωγής, από τον ανερχόμενο ακόμα τότε παραγωγό Jerry Bruckheimer, να είναι μικρότερο από τις υπόλοιπες ταινίες του Mann και η handheld ψηφιακή κινηματογράφηση να απουσιάζει, το Thief όμως συστήνει το ταλέντο του σκηνοθέτη να παρουσιάζει οπτικά εντυπωσιακές σεκάνς αλλά και να στήνει πλάνα που έχουν γίνει πλέον κλασικά στη φιλμογραφία του.