Review: Con Air (1997)

Το Con Air κυκλοφόρησε το 1997 και είναι η πρώτη ταινία που ανέλαβε ο παραγωγός Jerry Bruckheimer μετά το θάνατο του συνεργάτη του Don Simpson. Πρόκειται για μία χαρακτηριστική για την εποχή εκείνη ταινία δράσης που υποψιάζομαι δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα. Το Con Air παρουσιάζει υπερβολικά σκηνικά, αμέτρητα one liners και μαζεύει αρκετούς indie ηθοποιούς και τους τοποθετεί στην καρδιά της δράσης.

Ο Nic Cage σε μεγάλη φόρμα, μετά τα Leaving Las Vegas και The Rock, πρωταγωνιστεί ως Cameron Poe. Ο Poe είναι ένας στρατιώτης που στην προσπάθειά του να προστατέψει τη γυναίκα του, δολοφονεί έναν άνθρωπο και πηγαίνει στη φυλακή. Μετά από ένα γρήγορο montage 8 χρόνων, όπου ακούμε και για πρώτη φορά την προφορά που χρησιμοποιεί ο Cage, έρχεται η μέρα που ο Poe θα επιστρέψει στην οικογένειά του. Όταν όμως στο δρόμο της επιστροφής τοποθετείται στο αεροπλάνο με μερικούς από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της χώρας, των οποίων αρχηγός είναι ο Cyrus the Virus, ο Poe δεν μπορεί να φανταστεί πως οι φυλακισμένοι σκοπεύουν να δραπετεύσουν και να πάρουν τον έλεγχο του αεροπλάνου.

Review: Thief (1981)

Μία από τις ξεχασμένες ταινίες του μεγάλου αμερικανού δημιουργού Michael Mann είναι το Thief. Ειδικά τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως η ταινία αναφέρεται μόνο όταν μιλάμε για το εξαιρετικό Drive του Nicolas Winding Refn με το οποίο παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες. Και στις δύο ταινίες βλέπουμε τα νεονουάρ χρώματα στους δρόμους τη νύχτα και πρωταγωνιστές -αντιήρωες που έχουν τα δικά τους καταδικασμένα όνειρα και επιθυμίες.

Ο Michael Mann είχε πείρα από προηγούμενες δουλειές αλλά το Thief είναι η πρώτη ταινία του που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες και σηματοδότησε την έναρξη μίας λαμπρής καριέρας. Μπορεί το μέγεθος της παραγωγής, από τον ανερχόμενο ακόμα τότε παραγωγό Jerry Bruckheimer, να είναι μικρότερο από τις υπόλοιπες ταινίες του Mann και η handheld ψηφιακή κινηματογράφηση να απουσιάζει, το Thief όμως συστήνει το ταλέντο του σκηνοθέτη να παρουσιάζει οπτικά εντυπωσιακές σεκάνς αλλά και να στήνει πλάνα που έχουν γίνει πλέον κλασικά στη φιλμογραφία του.