Les Miserables [4/5]

Πιθανότατα ξέρετε μέχρι τώρα ότι το Les Miserables είναι η νέα μεταφορά του θεατρικού μιούζικαλ που έχει παιχτεί σε δεκάδες χώρες τα τελευταία τριάντα χρόνια και βασίζεται στην κλασική νουβέλα του Ουγκό με τον ίδιο τίτλο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας και βραβευμένος με όσκαρ για το King's Speech (ακόμη κλαίμε που δεν το πήρε ο Fincher αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) Tom Hooper αποφασίζει όλοι οι ηθοποιοί να τραγουδήσουν live τα τραγούδια τους. Για τρεις ώρες! Δηλαδή μιλάμε για μία ταινία με ελάχιστο διάλογο, που αφήνει τον παραδοσιακό τρόπο που έχει τους ηθοποιούς να κουνάνε το στόμα τους και να μπαίνει η μουσική μετά. Άρα έχουμε μπροστά μας ένα φαντασμαγορικό σόου με τους ηθοποιούς να προσπαθούν να βγάλουν όλα τα συναισθήματα και τις δυσκολίες των πρωταγωνιστών τραγουδώντας. Μία θαρραλέα ιδέα που άλλους θα ικανοποιήσει και άλλους θα ξενίσει.

Στην πρώτη φανταστική σκηνή γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή μας. Το 1815 στη Γαλλία ανάμεσα σε πολλούς φυλακισμένους που προσπαθούν να τραβήξουν ένα τεράστιο πλοίο, βρίσκεται και ο 24601. Αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η παραγωγή είναι οπτικά απίστευτη και ίσως προσφέρει κάτι που δεν είναι δυνατό να δούμε στο θεατρικό. Ο Hugh Jackman πρωταγωνιστεί ως Jean Valjean. Πρόκειται για το φυλακισμένο 20641 που μετά από 19 χρόνια αφήνεται ελεύθερος από τον Javert (Crowe). Ο Javert του δηλώνει δεν θα μπορέσει να έχει κανονική ζωή ξανά και πως καλύτερα για αυτόν να μην ξεχάσει το όνομα του. Έτσι ξεκινάει μία ιστορία κατά την οποία θα γνωρίσουμε την Fantine που υποδύεται η Anne Hathaway, τους Monsieur και Madame Thenardier, των Sacha Baron Cohen και Helena Bonham Carter που δίνουν τις πιο ανάλαφρες και χιουμοριστικές σκηνές της ταινίας και την όμορφη Cosette (Isabelle Allen - Amanda Seyfried) , κόρη της Fantine που ερωτεύεται τον νεαρό επαναστάτη Marius (Eddie Redmayne).

Η παραγωγή τοποθέτησε ακουστικό με beat πιάνου στο αυτί των ηθοποιών, ώστε να μπορούν να βρίσκουν ρυθμό τραγουδώντας τα κομμάτια τους, ενώ 2 μικρόφωνα υπήρχαν στα κοστούμια καθενός. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους ηθοποιούς όπως λέει και ο σκηνοθέτης να μας φέρουν πιο κοντά στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι πρωταγωνιστές. Η Anne Hathaway για παράδειγμα ερμηνεύει με μεγάλο πάθος σε ένα από τα highlights της ταινίας το "I Dreamed a Dream" , ενώ σε μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας όλοι οι χαρακτήρες τραγουδούν το "One Day More" .

Ερμηνευτικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Hugh Jackman επιβεβαιώνει το ταλέντο του, μέσα από την τραγική ιστορία του Valjean, σε ένα διαφορετικό είδος ταινιών. Η Anne Hathaway  σε ένα μικρό ρόλο είναι η Fantine, μία γυναίκα που θα δώσει τη ζωή της προκειμένου να ταΐσει την κόρη της. Αρκετά καλή η Anne Hathaway που είχε και το Dark Knight Rises φέτος αλλά μυστήριο για μένα όλο το buzz και η σίγουρη νίκη της στα όσκαρ πριν ακόμη προβληθεί η ταινία. Γραμμένος για όσκαρ μάλλον ο ρόλος παρότι ουσιαστικά δεν ξεφεύγει από το σύνολο της παραγωγής και των υπόλοιπων ερμηνειών.

Εντυπωσιακότερος όλων είναι ο Russel Crowe ως Javert, όργανο του νόμου και εχθρός του Valjean. Ένας χαρακτήρας που εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απλά για να ειπωθεί η ιστορία του πρωταγωνιστή αποκτά δική του διάσταση, με τον Crowe να έχει μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της ταινίας, κάτι που δεν περιμέναμε παρότι γνωρίζουμε πως ο ηθοποιός ασχολείται και με τη μουσική.

Πολύ καλοί σε μικρότερους ρόλους και οι Aaron Tveit, Daniel Huttlestone ως μέλη της επανάστασης, όπως και ο Eddie Redmayne που προσπαθήσει να κερδίσει τον αγώνα και να βρει την αγαπημένη του Cosette.

Για να αναφέρουμε και τα αρνητικά, δεν λειτουργούν όλα τα μέρη της ταινίας στον ίδιο βαθμό και τα 158 λεπτά είναι πολλά, χωρίς να υπάρχει η ίδια δυναμική σε όλα τα τραγούδια. Επίσης οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι χαρακτήρες και τα συναισθήματα που αναπτύσσουν είναι υπερβολικά. Έτσι είναι πιθανόν να καταλήξεις να θαυμάζεις την παραγωγή χωρίς να νιώθεις τους χαρακτήρες σαν πραγματικούς ανθρώπους.

Ακόμη και έτσι όμως είναι δύσκολο να κρίνεις αρνητικά μία ταινία που παίρνει θαρραλέες αποφάσεις στον τρόπο κινηματογράφησης της και καταφέρνει να προσφέρει δράμα, ρομάτζο και δράση σε μία εξαιρετική παραγωγή. Δυνατές και οι ερμηνείες από όλο το καστ, βιρτουόζο η σκηνοθεσία του Hooper που σωστά επέλεξε να μείνει στάσιμη η κάμερα τις περισσότερες φορές που ερμηνεύεται κάποιο τραγούδι, πολλά από τα οποία θα τα ακούς για τους επόμενους μήνες. Οι Άθλιοι είναι λοιπόν από τις καλές ταινίες της χρονιάς, ακόμη και με τα προβλήματά της και μία που αξίζει να δεις στη μεγάλη οθόνη.