Το Paradise Love είναι το πρώτο μέρος μιας επερχόμενης τριλογίας του αυστριακού σκηνοθέτη Ulrich Seidl με το τρίτο μέρος να προβάλλεται αυτές τις μέρες στο φεστιβάλ Βερολίνου. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι η Teresa, μία πενηντάχρονη μάνα που αποφασίζει να ταξιδέψει στην Κένυα με μία φίλη της και να έρθει σε επαφή με ένα διαφορετικό εξωτικό κόσμο. Στο μέρος εκείνο, όπως ανακαλύπτουμε καταφεύγουν πολλές χοντρούλες Ευρωπαίες που αναζητούν επαφή με νεαρούς προικισμένους Αφρικανούς, οι οποίοι συχνάζουν στην γνωστή παραλία της περιοχής.
Η Teresa που αρχικά δεν είναι εξοικειωμένη με όλα αυτά αποφασίζει πως θα ψάξει να βρει την αγάπη (?) μέσα στο ταξίδι της και να ξεφύγει από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην πατρίδα της από τους υπόλοιπους άντρες που είχε στη ζωή της.
Θα έρθει λοιπόν σε επαφή με πολλά Beach Boys, όπως αποκαλούνται προσπαθώντας να γνωρίσει τον ένα που θα της δώσει πραγματική αγάπη. Στην προσπάθειά της αυτή όμως εκμεταλλεύεται ουσιαστικά τους νεαρούς Αφρικανούς τους οποίους πληρώνει για να έχουν σεξουαλικές επαφές. Το σκηνικό αντιστρέφεται όταν αυτοί ζητούν λεφτά από την Teresa, επειδή αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες και εκείνη αναγκάζεται να τους βοηθήσει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση όπου καταπιεσμένες Ευρωπαίες γυναίκες αποφασίζουν να ζήσουν ανεξάρτητα, χρησιμοποιώντας τα λεφτά τους για καλύψουν τις επιθυμίες τους και από την άλλη νεαρούς Αφρικανούς που πουλάνε ουσιαστικά τον εαυτό τους για να βρουν λεφτά και προσφέρουν τα απαραίτητα στους ίδιους και τις οικογένειες τους.
Με το σκηνικό αυτό δίνεται λοιπόν μία καλή ευκαιρία στον Ulrich Seidl να μας μιλήσει για τις δυσκολίες και τη ματαιότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν διαφορετικοί άνθρωποι και πως ανά πάσα στιγμή το θύμα μπορεί να γίνει θύτης στις σχέσεις.
Η ταινία όμως αποτυγχάνει εντελώς αφού περισσότερο προσπαθεί να προκαλέσει (κάτι που περιμέναμε βλέποντας το ιστορικό του σκηνοθέτη) με τα πολλά γυμνά των προικισμένων Κενυατών Beach Boys και των 50χρονων παχουλών γυναικών και κουράζει επίσης με τις πολλές επαναλήψεις στις σχέσεις της Teresa και το χαμηλών τόνων μοντάζ.
Μία ταινία που ξεκινάει σαν κωμωδία με τα ειδυλλιακά τοπία της Κένυας που προσφέρει η όμορφη φωτογραφία του Wolfgang Thaler εξελίσσεται σε ένα κουραστικό ταξίδι με τον σκηνοθέτη να προσπαθεί να μας πείσει για τις δυσκολίες της ζωής και για το πως είναι αδύνατον πολλοί άνθρωποι να βρούνε την αγάπη. Επίσης παράπονα για ρατσισμό από τον αφρικάνικο πληθυσμό δεν είναι αδικαιολόγητα. Χαρακτηριστική η 15λεπτη σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια και άλλες 3 φίλες της "παίζουν" με ένα νεαρό και αναρωτιέσαι το λόγο που συμβαίνει αυτό. Αν το βλέπαμε σε κωμωδία, ο χαρακτηρισμός καφρίλα θα ήταν λίγος. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να εκτιμήσει το σκοπό του σκηνοθέτη το κοινό, αν και οι φαν των προηγούμενων δουλειών του πιθανότατα θα μείνουν ικανοποιημένοι.
No comments:
Post a Comment