BLOGOSCARS 2013: Best Supporting Actress

Για να έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον η λίστα, μιας και τη δεκάδα την έβγαλα αμέσως χωρίς δυσκολίες, δίνω πρώτα το κινηματογραφικό ζευγάρι της ηθοποιού. Μαντέψατε όλες τις υποψήφιες?

10. Bruce Wayne - Batman

Πλούσιος και σε σύνταξη πλέον. Δεν θέλει κάτι άλλο. Βαθμολογία: 9/10

09. Django Freeman

Σκότωσε 500 άτομα για να τη σώσει. Και είναι και Bad ass. Βαθμολογία: 9/10

08. Forrest Bondurant

BAD ASS και δεν τον νοιάζει τίποτα. Βαθμολογία: 6/10

07. Erick Packer

Total weirdo. Βαθμολογία: 2/10

BLOGOSCARS 2013: Best Supporting Actor

Πάρα πολλές επιλογές φέτος και πολλοί αγαπημένοι ηθοποιοί στους supporting ρόλους. Άξιοι αναφοράς επίσης: Bruce Willis - Looper/Moonrise Kingdom | Matthew McConaghey - Magic Mike | Ben Mendelshon - Killing Them Softly | Thomas Haden Church - Killer Joe | William H. Macy - The Sessions | Andy Serkis - Hobbit | Dwight Henry - Beasts of Southern Wil | Mikkel Boe Folsgaard - A Royal Affair | Nikolaj Coster-Waldau - Headhunters | Tom Cruise - Rock of Ages | Tom Hiddleston - Deep Blue Sea

01. Tom Hardy in The Dark Knight Rises

02. Leonardo Di Caprio in Django Unchained

03. Sam Jack in Django Unchained

04. Tom Hardy in Lawless

05. Michael Fassbender in Prometheus

BLOGOSCARS 2013: Best Screenplay

Ξεκινάμε λοιπόν τα φετινά BLOGOSCARS με τα δέκα καλύτερα σενάρια του 2012. Δεν έχω δει το Lincoln.. το λέω από τώρα. Η χρονιά για indie κωμωδίες, καλά sci-fi και έχουμε και Quentin Tarantino και Paul Thomas Anderson. Οριακά έξω τα Killer Joe / Young Adult / Cloud Atlas / Shadow Dancer .

10. Wes Anderson / Roman Coppola - MOONRISE KINGDOM

09. Rian Johnson - LOOPER

08. Michael Haneke - AMOUR

07. Derek Connolly - SAFETY NOT GUARANTEED 

06. David O. Russell / Matthew Quick - SILVER LININGS PLAYBOOK

05. Martin McDonagh - SEVEN PSYCHOPATHS

Upside Down [2.5/5]

Ξεχάστε όλα όσα ξέρετε και μπείτε στον κόσμο του Upside Down. Εδώ υπάρχουν δύο κόσμοι, ο ένας πάνω και ο άλλος κάτω. Ο ένας πλούσιος και ο άλλος φτωχός. Ο Άνταμ είναι ένα συνηθισμένος νέος που τυχαία θα συναντήσει την Εύα. Οι δυο τους θα χωριστούν επειδή οι νόμοι των κόσμων στους οποίους ζουν δεν επιτρέπουν τη σχέση τους. Δέκα χρόνια αργότερα ο Άνταμ βλέπει την Εύα στην τηλεόραση και αποφασίζει να προσπαθήσει, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες, να έρθει ξανά κοντά της. Και όλα αυτά όταν κανείς από τους δύο κόσμους δεν θέλει το ζευγάρι μαζί.

Τα πρώτα trailer για τη δεύτερη ταινία του Χουάν Ντιέγκο Σολάνας, σκηνοθέτη του βραβευμένου στις Κάννες «The Man Without a Head» μας έδωσαν την εντύπωση μίας πρωτότυπης sci-fi περιπέτειας με οπτικά εφέ που δεν έχουμε ξαναδεί. Η αλήθεια που μας παρουσιάζει η ταινία είναι αρκετά διαφορετική. Η ιδέα δύο κόσμων που υπάρχουν ο ένας πάνω και ο άλλος κάτω μπορεί να προσφέρει πολλά θέματα προς ανάπτυξη εφόσον αντιμετωπισθεί καλά. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο Upside Down που υποκύπτει σε κλισεδιάρικες ιδέες και θέματα που έχουμε ξαναδεί σε άλλες καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας τα τελευταία χρόνια. Πόσο βολική είναι η αμνησία της Εύα και πόσο ρηχή και χωρίς κανένα βάθος η σχέση της με τον Άνταμ. Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να δείξεις ενδιαφέρον για το ζευγάρι και το φινάλε είναι από εκείνα που και ο πιο άπειρος θεατής μπορεί να μαντέψει. Το ξεκίνημα της ταινίας είναι δυνατό - αν εξαιρέσεις το άθλιο voiceover - και μας παρουσιάζει όμορφα τους δύο κόσμους και τους νόμους που έχουν. Όσο όμως προχωράει η ταινία και συνηθίζεις περισσότερο τα απίστευτα οπτικά εφέ, καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να σου δώσει η ταινία.

Και είναι χαμένη ευκαιρία γιατί και τα χρήματα για τα εφέ υπήρχαν και το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Jim Sturgess / Kirsten Dunst) είναι ικανότατο. Μιας και ανέφερα τα ειδικά εφέ, να πω πως η ταινία είναι οπτικά αριστουργηματική με μερικές εικόνες να θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Η σκηνοθεσία, το editing και κυρίως το σενάριο είναι αδύναμα όμως και δεν μπορούν να στηρίξουν το όλο εγχείρημα.

Με τα jaw dropping οπτικά εφέ του, το Upside Down θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από μία τυπική ρομαντική περιπέτεια με προβλέψιμο σενάριο και μηδέν ρίσκα που αρκείται στην ικανοποίηση θεατών που δεν έχουν κάτι να βάλουν πριν πάνε για ύπνο. Δείτε το χαλαρά, χωρίς να περιμένετε κάτι πρωτότυπο ή ιντριγκαδόρικο.

Les Miserables [4/5]

Πιθανότατα ξέρετε μέχρι τώρα ότι το Les Miserables είναι η νέα μεταφορά του θεατρικού μιούζικαλ που έχει παιχτεί σε δεκάδες χώρες τα τελευταία τριάντα χρόνια και βασίζεται στην κλασική νουβέλα του Ουγκό με τον ίδιο τίτλο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας και βραβευμένος με όσκαρ για το King's Speech (ακόμη κλαίμε που δεν το πήρε ο Fincher αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) Tom Hooper αποφασίζει όλοι οι ηθοποιοί να τραγουδήσουν live τα τραγούδια τους. Για τρεις ώρες! Δηλαδή μιλάμε για μία ταινία με ελάχιστο διάλογο, που αφήνει τον παραδοσιακό τρόπο που έχει τους ηθοποιούς να κουνάνε το στόμα τους και να μπαίνει η μουσική μετά. Άρα έχουμε μπροστά μας ένα φαντασμαγορικό σόου με τους ηθοποιούς να προσπαθούν να βγάλουν όλα τα συναισθήματα και τις δυσκολίες των πρωταγωνιστών τραγουδώντας. Μία θαρραλέα ιδέα που άλλους θα ικανοποιήσει και άλλους θα ξενίσει.

Στην πρώτη φανταστική σκηνή γνωρίζουμε τον πρωταγωνιστή μας. Το 1815 στη Γαλλία ανάμεσα σε πολλούς φυλακισμένους που προσπαθούν να τραβήξουν ένα τεράστιο πλοίο, βρίσκεται και ο 24601. Αμέσως καταλαβαίνουμε ότι η παραγωγή είναι οπτικά απίστευτη και ίσως προσφέρει κάτι που δεν είναι δυνατό να δούμε στο θεατρικό. Ο Hugh Jackman πρωταγωνιστεί ως Jean Valjean. Πρόκειται για το φυλακισμένο 20641 που μετά από 19 χρόνια αφήνεται ελεύθερος από τον Javert (Crowe). Ο Javert του δηλώνει δεν θα μπορέσει να έχει κανονική ζωή ξανά και πως καλύτερα για αυτόν να μην ξεχάσει το όνομα του. Έτσι ξεκινάει μία ιστορία κατά την οποία θα γνωρίσουμε την Fantine που υποδύεται η Anne Hathaway, τους Monsieur και Madame Thenardier, των Sacha Baron Cohen και Helena Bonham Carter που δίνουν τις πιο ανάλαφρες και χιουμοριστικές σκηνές της ταινίας και την όμορφη Cosette (Isabelle Allen - Amanda Seyfried) , κόρη της Fantine που ερωτεύεται τον νεαρό επαναστάτη Marius (Eddie Redmayne).

Η παραγωγή τοποθέτησε ακουστικό με beat πιάνου στο αυτί των ηθοποιών, ώστε να μπορούν να βρίσκουν ρυθμό τραγουδώντας τα κομμάτια τους, ενώ 2 μικρόφωνα υπήρχαν στα κοστούμια καθενός. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους ηθοποιούς όπως λέει και ο σκηνοθέτης να μας φέρουν πιο κοντά στα συναισθήματα και τις καταστάσεις που αντιμετώπιζαν οι πρωταγωνιστές. Η Anne Hathaway για παράδειγμα ερμηνεύει με μεγάλο πάθος σε ένα από τα highlights της ταινίας το "I Dreamed a Dream" , ενώ σε μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας όλοι οι χαρακτήρες τραγουδούν το "One Day More" .

Ερμηνευτικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Hugh Jackman επιβεβαιώνει το ταλέντο του, μέσα από την τραγική ιστορία του Valjean, σε ένα διαφορετικό είδος ταινιών. Η Anne Hathaway  σε ένα μικρό ρόλο είναι η Fantine, μία γυναίκα που θα δώσει τη ζωή της προκειμένου να ταΐσει την κόρη της. Αρκετά καλή η Anne Hathaway που είχε και το Dark Knight Rises φέτος αλλά μυστήριο για μένα όλο το buzz και η σίγουρη νίκη της στα όσκαρ πριν ακόμη προβληθεί η ταινία. Γραμμένος για όσκαρ μάλλον ο ρόλος παρότι ουσιαστικά δεν ξεφεύγει από το σύνολο της παραγωγής και των υπόλοιπων ερμηνειών.

Εντυπωσιακότερος όλων είναι ο Russel Crowe ως Javert, όργανο του νόμου και εχθρός του Valjean. Ένας χαρακτήρας που εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί απλά για να ειπωθεί η ιστορία του πρωταγωνιστή αποκτά δική του διάσταση, με τον Crowe να έχει μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της ταινίας, κάτι που δεν περιμέναμε παρότι γνωρίζουμε πως ο ηθοποιός ασχολείται και με τη μουσική.

Πολύ καλοί σε μικρότερους ρόλους και οι Aaron Tveit, Daniel Huttlestone ως μέλη της επανάστασης, όπως και ο Eddie Redmayne που προσπαθήσει να κερδίσει τον αγώνα και να βρει την αγαπημένη του Cosette.

Για να αναφέρουμε και τα αρνητικά, δεν λειτουργούν όλα τα μέρη της ταινίας στον ίδιο βαθμό και τα 158 λεπτά είναι πολλά, χωρίς να υπάρχει η ίδια δυναμική σε όλα τα τραγούδια. Επίσης οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται οι χαρακτήρες και τα συναισθήματα που αναπτύσσουν είναι υπερβολικά. Έτσι είναι πιθανόν να καταλήξεις να θαυμάζεις την παραγωγή χωρίς να νιώθεις τους χαρακτήρες σαν πραγματικούς ανθρώπους.

Ακόμη και έτσι όμως είναι δύσκολο να κρίνεις αρνητικά μία ταινία που παίρνει θαρραλέες αποφάσεις στον τρόπο κινηματογράφησης της και καταφέρνει να προσφέρει δράμα, ρομάτζο και δράση σε μία εξαιρετική παραγωγή. Δυνατές και οι ερμηνείες από όλο το καστ, βιρτουόζο η σκηνοθεσία του Hooper που σωστά επέλεξε να μείνει στάσιμη η κάμερα τις περισσότερες φορές που ερμηνεύεται κάποιο τραγούδι, πολλά από τα οποία θα τα ακούς για τους επόμενους μήνες. Οι Άθλιοι είναι λοιπόν από τις καλές ταινίες της χρονιάς, ακόμη και με τα προβλήματά της και μία που αξίζει να δεις στη μεγάλη οθόνη.

Paradies: Liebe / Paradise: Love [1.5/5]

Το Paradise Love είναι το πρώτο μέρος μιας επερχόμενης τριλογίας του αυστριακού σκηνοθέτη Ulrich Seidl με το τρίτο μέρος να προβάλλεται αυτές τις μέρες στο φεστιβάλ Βερολίνου. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι η Teresa, μία πενηντάχρονη μάνα που αποφασίζει να ταξιδέψει στην Κένυα με μία φίλη της και να έρθει σε επαφή με ένα διαφορετικό εξωτικό κόσμο. Στο μέρος εκείνο, όπως ανακαλύπτουμε καταφεύγουν πολλές χοντρούλες Ευρωπαίες που αναζητούν επαφή με νεαρούς προικισμένους Αφρικανούς, οι οποίοι συχνάζουν στην γνωστή παραλία της περιοχής.

Η Teresa που αρχικά δεν είναι εξοικειωμένη με όλα αυτά αποφασίζει πως θα ψάξει να βρει την αγάπη (?) μέσα στο ταξίδι της και να ξεφύγει από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην πατρίδα της από τους υπόλοιπους άντρες που είχε στη ζωή της.

Θα έρθει λοιπόν σε επαφή με πολλά Beach Boys, όπως αποκαλούνται προσπαθώντας να γνωρίσει τον ένα που θα της δώσει πραγματική αγάπη. Στην προσπάθειά της αυτή όμως εκμεταλλεύεται ουσιαστικά τους νεαρούς Αφρικανούς τους οποίους πληρώνει για να έχουν σεξουαλικές επαφές. Το σκηνικό αντιστρέφεται όταν αυτοί ζητούν λεφτά από την Teresa, επειδή αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες και εκείνη αναγκάζεται να τους βοηθήσει για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Έχουμε λοιπόν μία κατάσταση όπου καταπιεσμένες Ευρωπαίες γυναίκες αποφασίζουν να ζήσουν ανεξάρτητα, χρησιμοποιώντας τα λεφτά τους για καλύψουν τις επιθυμίες τους και από την άλλη νεαρούς Αφρικανούς που πουλάνε ουσιαστικά τον εαυτό τους για να βρουν λεφτά και προσφέρουν τα απαραίτητα στους ίδιους και τις οικογένειες τους.

Με το σκηνικό αυτό δίνεται λοιπόν μία καλή ευκαιρία στον Ulrich Seidl να μας μιλήσει για τις δυσκολίες και τη ματαιότητα που έχουν να αντιμετωπίσουν διαφορετικοί άνθρωποι και πως ανά πάσα στιγμή το θύμα μπορεί να γίνει θύτης στις σχέσεις.

Η ταινία όμως αποτυγχάνει εντελώς αφού περισσότερο προσπαθεί  να προκαλέσει (κάτι που περιμέναμε βλέποντας το ιστορικό του σκηνοθέτη) με τα πολλά γυμνά των προικισμένων Κενυατών Beach Boys και των 50χρονων παχουλών γυναικών και κουράζει επίσης με τις πολλές επαναλήψεις στις σχέσεις της Teresa και το χαμηλών τόνων μοντάζ.

Μία ταινία που ξεκινάει σαν κωμωδία με τα ειδυλλιακά τοπία της Κένυας που προσφέρει η όμορφη φωτογραφία του Wolfgang Thaler εξελίσσεται σε ένα κουραστικό ταξίδι με τον σκηνοθέτη να προσπαθεί να μας πείσει για τις δυσκολίες της ζωής και για το πως είναι αδύνατον πολλοί άνθρωποι να βρούνε την αγάπη. Επίσης παράπονα για ρατσισμό από τον αφρικάνικο πληθυσμό δεν είναι αδικαιολόγητα. Χαρακτηριστική η 15λεπτη σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια και άλλες 3 φίλες της "παίζουν" με ένα νεαρό και αναρωτιέσαι το λόγο που συμβαίνει αυτό. Αν το βλέπαμε σε κωμωδία, ο χαρακτηρισμός καφρίλα θα ήταν λίγος. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να εκτιμήσει το σκοπό του σκηνοθέτη το κοινό, αν και οι φαν των προηγούμενων δουλειών του πιθανότατα θα μείνουν ικανοποιημένοι.

Review: Django Unchained [5/5]

Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Σενάριο: Quentin Tarantino
Ηθοποιοί: Jamie Foxx / Christoph Waltz / Leonardo Di Caprio / Samuel Jackson / Kerry Washington / Don Murphy
Πρεμιέρα: 17/01/13
Διάρκεια: 165 λεπτά

Ιστορία εκδίκησης,αναφορές σε ξεχασμένα κινηματογραφικά είδη και χαρακτήρες,μουσικά ακούσματα τις ποπ κουλτούρας και κλασικά θέματα του Ennio Morricone,ατάκες που θα μείνουν στην ιστορία και αρκετή βία για να μας κάνει να ασχοληθούμε με την ταινία πριν καν κυκλοφορήσει στις αίθουσες. Καλωσήρθατε στα μαθήματα ιστορίας του Quentin Tarantino.Volume 2.

Τρία χρόνια μετά το κυνήγι των Ναζί και του αξιωματικού τους Hans Landa ο Quentin Tarantino στην μεγαλύτερη σε σκοπιά ταινία του αποφασίζει να ασχοληθεί με το πονεμένο για τους Αμερικανούς θέμα της σκλαβιάς.Τοποθετεί λοιπόν την ιστορία του στα μέσα του 1800, 2 χρόνια πριν τον εμφύλιο.Εκεί ο τέως οδοντίατρος και νυν κυνηγός επικηρυγμένων Dr King Schultz (Christoph Waltz) στην αναζήτηση μιας συμμορίας εγκληματιών θα ελευθερώσει από τη σκλαβιά και πάρει για βοηθό τον Django (Jamie Foxx).Μετά από ένα χειμώνα γεμάτο φόνους παρανόμων ο Dr King Schultz αποφασίζει να ακολουθήσει τον Django στην αποστολή του να σώσει τη γυναίκα του Broomhilda (Kerry Washington) που ανήκει στον Calvin Candie, τον αδίστακτο ιδιοκτήτη φυτειών που υποδύεται ο Leonardo Di Caprio.

Oι ταινίες του Tarantino για μένα προσωπικά ανήκουν σε ένα ξεχωριστό genre το οποίο κατέχει μόνο ο σκηνοθέτης και έχει το όνομα του.Όταν κάνεις κριτική σε μία ταινία του, κάνεις κριτική στο ίδιο το είδος ταινιών που κάνει.Μπορείς να διαμαρτυρηθείς για τη υπερβολική βία και να απορήσεις γιατί υπάρχει? Ναι μπορείς.Είναι απαράδεκτο πάντως να μην περιμένεις over the top καταστάσεις που θα σε κάνουν να νιώσεις άβολα στη θέση σου ακόμη και αν γνωρίζεις απέξω και ανακατωτά το ιστορικό του σκηνοθέτη.

Το Django είναι μία κλασική spaghetti western ιστορία εκδίκησης στην οποία ο Tarantino έχει χορηγήσει δόσεις αδρεναλίνης.Οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται μπροστά μας στα πλούσια 165 λεπτά είναι όλοι ξεχωριστοί και το μόνο κοινό που έχουν είναι οι απίθανες ατάκες, που έχει γράψει για κάθε ένα ξεχωριστά ο Tarantino και σε κάνουν να δακρύσεις από τα γέλια.Ο Django που υποδύεται ο Jamie Foxx είναι ο παραδοσιακός πρωταγωνιστής που μοναδικός του στόχος είναι η ελευθερία της γυναίκας του ακόμη και αν η αποστολή αυτή, απαιτεί ο ίδιος να σκοτώσει το μισό καστ της ταινίας. Ο χαρακτήρας του θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος και να χαθεί ανάμεσα στους πλούσιους supporting ρόλους αλλά ο Foxx επιστρέφει στις δυνατές ερμηνείες που μας παρέδωσε μερικά χρόνια πριν με τα Collateral και Ray.Ο Django είναι ίσως ο πιο bad ass χαρακτήρας της χρονιάς και πιθανότατα ο πρώτος χαρακτήρας στον πλούσιο κόσμο του Tarantino με τον οποίο δενόμαστε συναισθηματικά εξαιτίας του back story που έχει.

Ο Leo Di Caprio, στον πρώτο "villain" ρόλο της καριέρας του, είναι ο Calvin Candie, ιδιοκτήτης τη Candieland.Πρόκειται για τον κακό που λατρεύουμε και μισούμε ταυτόχρονα.Ένας ρατσιστής ιδιοκτήτης φυτειών με περίεργες απόψεις για τον κόσμο που προσπαθεί να περάσει για γεγονότα.Αφήνοντας ερμηνευτικά κλισέ και την εικόνα του ήρωα στην άκρη έχουμε μία over the top ερμηνεία που λειτουργεί στο έπακρο.Σε έναν ακόμη πιο ακραίο ρόλο είναι ο Sam Jack που υποδύεται το νοικοκύρη του σπιτιού Stephen, τον άνθρωπο που μεγάλωσε τον Calvin Candie και που δεν έχει καμία συμπόνια για τους ανθρώπους που υποφέρουν από τα κακά της δουλείας.Σε μία από τις πιο αποκαλυπτικές σκηνές του έργου ο Candie και ο Stephen μένουν μόνοι τους στη βιβλιοθήκη και μιλάνε σαν να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

Ο Christoph Waltz βραβευμένος με όσκαρ για την ερμηνεία του στους μπάσταρδους επιβεβαιώνει πόσο καλά ταιριάζουν με τις υποκριτικές του ικανότητες και το ταλέντο του οι τρελές καταστάσεις και οι ατάκες που προέρχονται από το πενάκι του Tarantino. Αυτή τη φορά έχει τον πιο μυστήριο χαρακτήρα της ταινίας.O Dr King Schultz εμφανίζεται σαν από παραμύθι και ελευθερώνει τον Django από την σκλαβιά και αποφασίζει να τον βοηθήσει στην επικίνδυνη αποστολή του χωρίς κάποιο καθαρό κίνητρο. Είναι ένας αθώος ξένος που δεν έχει γνωρίσει ακόμα τις πιο τρομακτικές πτυχές της αμερικάνικης ζωής, όπως τις ξέρει τουλάχιστον ο χαρακτήρας του Jamie Fox. Έτσι βρίσκουμε τον Django να είναι εκείνος που οδηγεί το δυναμικό δίδυμο στο δεύτερο μισό της ταινίας.

Επανέρχομαι στα κωμικά στοιχεία της ταινίας.Τα εμπνευσμένα one liners είναι πολλά κάτι που περιμέναμε έχοντας δει τα τρέιλερ αλλά και γνωρίζοντας το ιστορικό του σκηνοθέτη.Μία από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας περιλαμβάνει μέλη της KKK να διαμαρτύρονται για τις μάσκες που φοράνε και το πόσο άβολες είναι.Ξέρεις πως βλέπεις ταινία Tarantino σε κάθε σκηνή.

Το Django είναι η πιο "όμορφη" εξωτερικά ταινία του Tarantino.O συχνός συνεργάτης του σκηνοθέτη Robert Richardson, που είναι και πάλι υποψήφιος για όσκαρ εκμεταλλεύεται τα σκηνικά western με τα βουνά και τις ερήμους και δίνει ένα πανέμορφο αισθητικά αποτέλεσμα.Εξαιρετικές είναι επίσης και οι μουσικές επιλογές του Tarantino που περιέχουν από κλασικά μουσικά θέματα του Ennio Morricone μέχρι hip hop και ποπ μπιτάκια. Μερικές αδυναμίες στο editing δικαιολογούνται με την απουσία της Sally Menke.

Αν απεχθάνεσαι τη υπερβολική βία και τα αίματα είναι πιθανό να θέλεις να μείνεις μακριά.Οι υπόλοιποι μπορούμε να απολαύσουμε υπεύθυνα μία υπερβολική τρίωρη περιπέτεια εκδίκησης που καταφέρνει να θίξει το θέμα της σκλαβιάς αλλά και να προσφέρει αμέτρητες στιγμές γέλιου,μία από τις καλύτερες shootout σκηνές των τελευταίων χρόνων και εξαιρετικές ερμηνείες από τους ταλαντούχους πρωταγωνιστές.Εξαιρετική προσθήκη στον κινηματογραφικό κόσμο του Quentin Tarantino το Django είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.