Βλέποντας το The Rundown του Peter Beg ήρθαν στο μυαλό μου οι ταινίες του Edgar Wright. Φυσικά δεν υπάρχει η ιδιοφυία των σεναρίων και του editing του δεύτερου, αλλά έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που είδα τόσο πολύ coverage. Φυσικά υπάρχουν σκηνοθέτες όπως ο μεγάλος Brian De Palma που δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη μέθοδο, είναι καλύτερη όμως για ταινίες όπως το The Rundown που πρώτον σε πάνε σε μέρη που δεν έχεις δει και δεύτερον δεν έχουν αρκετή πλοκή για να κρατήσουν την προσοχή σου. Έτσι καμία λήψη δεν επαναλαμβάνεται και ο Peter Berg φροντίζει να δώσει μεταξύ άλλων μερικές τρελές σκηνές δράσης που οι φαν του είδους σίγουρα θα εκτιμήσουν. Μόνο λογικό φαντάζει ότι ο Berg κατέληξε να κάνει μεγάλες ταινίες δράσης όπως το Battleship και το πρόσφατο Lone Survivor.
Πως η μοίρα επεμβαίνει στη ζωή των πρωταγωνιστών Alec και Laura και η αποφυγή ενός συνηθισμένου κλεισίματος της ιστορίας στο BRIEF ENCOUNTER του David Lean.
Τέτοια περίοδο το 2013, ο νεαρός Χιλιανός σκηνοθέτης Sebastián Silva πήγε στο φεστιβάλ του Sundance με 2 ταινίες. Η πρώτη ήταν το Magic Magic που για διαφημιστικούς λόγους προωθήθηκε σαν ταινία τρόμου και η δεύτερη ήταν το πιο ανεξάρτητο Crystal Fairy & The Magical Cactus που έγινε στη διάρκεια προετοιμασίας της πρώτης ταινίας. Εκτός του χαμηλού μπάτζετ κοινό χαρακτηριστικό και για τις δύο ταινίες είναι η συμμετοχή του Michael Cera στο καστ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Magic Magic ξεκινάει με όλα τα στοιχεία που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις σημερινές εμπορικές ταινίες τρόμου. Μια παρέα νεαρών, τους οποίους υποδύονται μεταξύ άλλων οι ταλαντούχοι Juno Temple, Emily Browning και Michael Cera, επισκέπτεται τη Χιλή. Η Sarah εξαιτίας υποχρεώσεων που έχει στο πανεπιστήμιο της αφήνει την κολλητή της Alicia με τους φίλους της. Η Alicia όμως δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Δεν μπορεί να κοιμηθεί, τρομοκρατείται από τον Brink του Michael Cera και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν ο Agustín (Agustín Silva) δοκιμάζει να την υπνωτίσει.
Ένα εφηβικό πάρτι που εξελίσσεται σε εφιάλτης είναι ένας καλός τρόπος να περιγράψεις το Plus One. Πρόκειται για την καινούργια ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη Ντένη Ηλιάδη που αφού έδειξε τις ικανότητές του με τα Hardcore και The Last House on the Left, δουλεύει εδώ στην δεύτερη ταινία του επί αμερικάνικου εδάφους. Η επιτυχία του Ηλιάδη φέρνει χαμόγελα σε όλους που ασχολούνται με τον κινηματογράφο και δεν είναι τυχαία. Το Plus One ξεκινά σαν ένα πάρτι που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε αμερικάνικες κωμωδίες τύπου Project X και Superbad, το οποίο με την προσθήκη στοιχείων επιστημονικής φαντασίας και αντανακλάσεις φιλοσοφικών ανησυχιών, πιάνει απροετοίμαστους τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τους θεατές.
Οι κολλητοί David και Teddy τελείωσαν πρόσφατα το σχολείο και ετοιμάζονται για το μεγαλύτερο πάρτι του καλοκαιριού. Εκεί θα βρουν ποτά, όμορφες γυναίκες και δυνατή μουσική. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Ένας μετεωρίτης θα προκαλέσει τη δημιουργία αντίγραφων όλων των νεαρών που βρίσκονται στο πάρτι. Τα αντίγραφα αυτά βρίσκονται μερικά λεπτά πίσω από τον πραγματικό χρόνο, πλησιάζουν όμως με κάθε διακοπή ρεύματος τους πραγματικούς εαυτούς τους. Αν αυτό που διαβάζετε δεν βγάζει απόλυτα νόημα, το ίδιο συμβαίνει και με την ταινία.
Το Con Air κυκλοφόρησε το 1997 και είναι η πρώτη ταινία που ανέλαβε ο παραγωγός Jerry Bruckheimer μετά το θάνατο του συνεργάτη του Don Simpson. Πρόκειται για μία χαρακτηριστική για την εποχή εκείνη ταινία δράσης που υποψιάζομαι δεν θα μπορούσε να γυριστεί σήμερα. Το Con Air παρουσιάζει υπερβολικά σκηνικά, αμέτρητα one liners και μαζεύει αρκετούς indie ηθοποιούς και τους τοποθετεί στην καρδιά της δράσης.
Ο Nic Cage σε μεγάλη φόρμα, μετά τα Leaving Las Vegas και The Rock, πρωταγωνιστεί ως Cameron Poe. Ο Poe είναι ένας στρατιώτης που στην προσπάθειά του να προστατέψει τη γυναίκα του, δολοφονεί έναν άνθρωπο και πηγαίνει στη φυλακή. Μετά από ένα γρήγορο montage 8 χρόνων, όπου ακούμε και για πρώτη φορά την προφορά που χρησιμοποιεί ο Cage, έρχεται η μέρα που ο Poe θα επιστρέψει στην οικογένειά του. Όταν όμως στο δρόμο της επιστροφής τοποθετείται στο αεροπλάνο με μερικούς από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της χώρας, των οποίων αρχηγός είναι ο Cyrus the Virus, ο Poe δεν μπορεί να φανταστεί πως οι φυλακισμένοι σκοπεύουν να δραπετεύσουν και να πάρουν τον έλεγχο του αεροπλάνου.
Μία από τις ξεχασμένες ταινίες του μεγάλου αμερικανού δημιουργού Michael Mann είναι το Thief. Ειδικά τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως η ταινία αναφέρεται μόνο όταν μιλάμε για το εξαιρετικό Drive του Nicolas Winding Refn με το οποίο παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες. Και στις δύο ταινίες βλέπουμε τα νεονουάρ χρώματα στους δρόμους τη νύχτα και πρωταγωνιστές -αντιήρωες που έχουν τα δικά τους καταδικασμένα όνειρα και επιθυμίες.
Ο Michael Mann είχε πείρα από προηγούμενες δουλειές αλλά το Thief είναι η πρώτη ταινία του που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες και σηματοδότησε την έναρξη μίας λαμπρής καριέρας. Μπορεί το μέγεθος της παραγωγής, από τον ανερχόμενο ακόμα τότε παραγωγό Jerry Bruckheimer, να είναι μικρότερο από τις υπόλοιπες ταινίες του Mann και η handheld ψηφιακή κινηματογράφηση να απουσιάζει, το Thief όμως συστήνει το ταλέντο του σκηνοθέτη να παρουσιάζει οπτικά εντυπωσιακές σεκάνς αλλά και να στήνει πλάνα που έχουν γίνει πλέον κλασικά στη φιλμογραφία του.
