Review: Chan-wook Park's STOKER [4/5]

Μία από τις σπουδαίες ταινίες που έχω δει μέσα στο 2013 είναι το πολυαναμενόμενο Stoker. Αυτό το θρίλερ είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του σκηνοθέτη Chan-wook Park, ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως με το Oldboy που κέρδισε βραβείο στις Κάννες το 2004 και αποτελεί μέρος της τριλογίας Vengeance μαζί με τα εξίσου βίαια Sympathy for Mr Vengeance και Lady Vengeance. Ο τίτλος της ταινίας ίσως σας θυμίσει την ταινία Dracula του Francis Ford Coppola αλλά δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των δύο. Εξάλλου είδαμε τον σκηνοθέτη να καταπιάνεται με τον πάντοτε γοητευτικό κόσμο των βαμπίρ με το Thirst το 2009. Το Stoker είναι θρίλερ από εκείνα που απαιτούν μία καλή αίθουσα που θα σου επιτρέψει να ακούσεις κάθε ήχο και να παρατηρήσεις τη λεπτομέρεια σε κάθε εικόνα για να το εκτιμήσεις στο μέγιστο βαθμό. Και για να μην μπερδευόμαστε το λέω από τώρα πως η ταινία δεν είναι τρόμου και δεν περιλαμβάνει τέρατα, cgi και πράγματα που εμφανίζονται ξαφνικά στην οθόνη. Το μόνο τρομακτικό που υπάρχει είναι η εξαιρετική κινηματογράφηση από το σκηνοθέτη, το διευθυντή φωτογραφίας Chung-hoon Chung και τα υπόλοιπα μέλη του crew.

Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι η 18χρονη India που τη μέρα των γενεθλίων της θα παρευρεθεί στην κηδεία του πατέρα της που πέθανε σε ένα μυστήριο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Μαζί της είναι η αποστασιοποιημένη μητέρα της Evelyn. Στην κηδεία εμφανίζεται ένα πρόσωπο που μέχρι τότε δεν ήξερε πως υπήρχε. Ο γοητευτικός αδερφός του πατέρα της, ο θείος Charlie, γυρίζει μαζί με την οικογένεια σπίτι. Κανείς δεν γνωρίζει πολλά για τον Charlie και το μόνο που ακούμε είναι πως έχει κάνει πολλά ταξίδια και είναι επιτυχημένος στις διάφορες δουλειές με τις οποίες ασχολείται. Η εκκεντρική και ήσυχη India που βρίσκεται ίσως στην πιο σημαντική περίοδο της ζωής της, θα επηρεαστεί από τον ερχομό και τη σχέση που θα αναπτύξει με το θείο της με επιπτώσεις στην ίδια, τη μητέρα της και τον καινούργιο συγγενή της.

Review: Brian De Palma's PASSION [4/5]

Οι ταινίες του Brian De Palma είναι εκείνες στις οποίες συνεχώς επιστρέφω για την εμπειρία στο σύνολο ή για κάποια συγκεκριμένη σκηνή. Ο De Palma ξεκίνησε μαζί με πολλούς άλλους την χρυσή για το χόλυγουντ εποχή των 70s και έγινε γνωστός για το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στυλ, την αισθητική των ταινιών του αλλά και τις επιρροές που πολλές φορές παραήταν εμφανείς. Σε αντίθεση όμως με σκηνοθέτες που με τα χρόνια προσάρμοσαν το στυλ τους και διαφοροποιήθηκαν από το έργο που έκαναν νεότεροι όπως ο Martin Scorsese ή ο Steven Spielberg, ο De Palma έμεινε προσκολλημένος, όπως αποδεικνύει και τώρα το Passion στις έξυπνες σκηνοθετικές λήψεις και τα ερωτικά θρίλερ. Έκανε με το Carrie την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, ενώ τα Scarface, Untouchables, Mission Impossible αποτελούν μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του και ορόσημο μέχρι σήμερα στο είδος τους. Περισσότερο όμως τον θυμόμαστε για τα ερωτικά θρίλερ που έκανε στις αρχές των 80s, όπως τα Blow Out, Dressed to Killer και Body Double. Πέντε χρόνια μετά το αποτυχημένο με κοινό και κριτικούς Redacted, μία ταινία που απομακρύνθηκε από ότι είναι γνωστό και οικείο στο έργο του, ο σκηνοθέτης επιστρέφει με το Passion.

Πρόκειται για το remake της γαλλικής ταινίας του 2010 Crime d'Amour που είχε πρωταγωνίστριες τις Ludivine Sagnier και Kristin Scott Thomas. Η ταινία εκείνη είχε αρκετά στοιχεία που είδαμε σε κλασικές ταινίες του Hitchcock και παρουσίασε χωρίς καθόλου ερωτισμό τη σχέση μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Ο De Palma κρατάει πολλά στοιχεία της αξιόλογης original ταινίας του Alain Corneau, που ήταν και η τελευταία του αφού απεβίωσε δύο μέρες πριν τη κυκλοφορία της. Αλλάζει όμως την ηλικία της Christine, που στο original υποδύεται η Kristin Scott Thomas, και την κάνει νεώτερη, μεταφέρει το σκηνικό από το Παρίσι στη Γερμανία και προσθέτει όποια ερωτική σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των γυναικών στην ταινία. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να είναι ταινία De Palma διαφορετικά.

Από το πρώτο πλάνο γνωρίζουμε τις δύο πρωταγωνίστριες. Την πανέμορφη και φιλόδοξη Christine της Rachel McAdams, διευθύντρια διαφημιστικής εταιρίας και χειραγωγό των ανθρώπων γύρω της. Στέλεχος στην εταιρία είναι η Isabelle που υποδύεται η Noomi Rapace, μία πιο χαμηλών τόνων γυναίκα. Βλέπουμε πως οι δυο τους έχουν μία περίεργη κοντινή σχέση. Όταν η Isabelle ετοιμάζει διαφημιστικό  για την προώθηση ενός smartphone με την πιστή συνεργάτιδά της Dani (Karoline Herfurth), η Michelle θα παρουσιάσει το κλιπάκι ως δική της ιδέα. Αυτό διαταράσσει τη σχέση τους και τις βλέπουμε να αναπτύσσουν κόντρες και να περνάνε από διαφορετικά συναισθηματικά στάδια μέχρι τη στιγμή και το συμβάν που θα αλλάξει τα πάντα.

Review: Steven Soderbergh's Side Effects [4.5/5]

"I guess it's all downhill from here" είπε το 1989 ο νεαρός Steven Soderbergh την ώρα που αποδεχόταν το Palme d'Or στις Κάννες για την πρώτη του ταινία Sex,Lies and Videotape. 25 Χρόνια και πολλές ταινίες αργότερα ο σκηνοθέτης επιτυχιών όπως τα Traffic, Ocean's Eleven, Erin Brockovich αλλά και μικρότερων ταινιών όπως τα Solaris, Out of Sight και The Limey δηλώνει πως το Side Effects είναι η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και τώρα θα ασχοληθεί περισσότερο με τη ζωγραφική και την τηλεόραση. Μιλάμε για ένα σκηνοθέτη που πάντοτε έπαιρνε ρίσκα με ταινίες που ήταν αδύνατο να ικανοποιήσουν μεγάλο μέρος του κοινού όπως τα The Good German και Schizopolis ή αφορούσαν την εξέλιξη του τρόπου κινηματογράφησης και διανομής ταινιών. Ελπίζω πως το διάλειμμα που θα πάρει να μην είναι μεγάλο και να επιστρέψει σε μερικά χρόνια. Μένει ακόμα βέβαια να κυκλοφορήσει το Behind the Candelabra με τους Michael Douglas και Matt Damon που θα προβληθεί στο HBO.

Το Side Effects διαφημίζεται ως μία ταινία που προβάλλει τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η ανεξέλεγκτη χρήση χαπιών. Η Rooney Mara στην πρώτη ταινία της μετά το Κορίτσι με το Τατουάζ είναι η Emily Taylor. Μία νεαρή γυναίκα που ζει μόνη της μέχρι τη στιγμή που ο άντρας της, Martin (Channing Tatum) βγαίνει από τη φυλακή. Η Emily όμως που αντιμετώπιζε παλαιότερα πρόβλημα με κατάθλιψη, δεν περνάει καλά και έχει οικονομικές δυσκολίες. Αποφασίζει λοιπόν να χτυπήσει με το αυτοκίνητο της στον τοίχο. Επιβιώνει τελικά και αναλαμβάνει ο γιατρός Jonathan Banks (Jude Law) να την βοηθήσει. Ο γιατρός, που έχει τα δικά του οικονομικά προβλήματα, δεν καθυστερεί να της γράψει διάφορα χάπια που θα την βοηθήσουν να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Στην ιστορία αναμιγνύεται και η Catherine Zeta-Jones ως η προηγούμενη ψυχίατρος της Emily.

Σκέψεις πάνω στο Zero Dark Thirty

Το Zero Dark Thirty της οσκαρούχας με το Hurt Locker Kathryn Bigelow είναι από τις ταινίες που ακούστηκαν περισσότερο φέτος. Λίγο οι διθύραμβοι από τους κριτικούς, λίγο η αποδοχή της ταινίας πως οι Αμερικανοί όντως βασάνιζαν κρατούμενους και λίγο ακόμα το γεγονός πως παρουσιάζει το σχετικά επίκαιρο θέμα για το κυνήγι και το θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Έχοντας ακούσει απόψεις από κριτικούς και κοινό είχα γενικά υψηλές προσδοκίες για την ταινία. Θρίλερ παλιάς κοπής με χαρακτήρες να βασανίζονται για να πετύχουν έναν πιο πολύ προσωπικό στόχο. Tagline το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό ever. Εδώ είμαστε.
Πάω λοιπόν σινεμά να την απολαύσω σε όλο το μεγαλείο της και όχι από κανένα rip που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Μετά από 2.30 ώρες τελειώνει η ταινία και σκέφτομαι τα παράπονα και θέματα που έχω.

Αρχικά ας ξεκινήσουμε με τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας που υποδύεται η αγαπημένη και ταλαντούχα Jessica Chastain. Η Μάγια πέφτει κατευθείαν στα δύσκολα όταν έρχεται φρέσκια από τη σχολή και βρίσκεται σε ανάκριση όπου βασανίζουν ένα κρατούμενο. Η Μάγια βάζει σκοπό της ζωής της να πιάσει τον Bin Laden. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος, για τον οποίο χαραμίζει τη ζωή της στον αγώνα αυτό, την ώρα μάλιστα που όλοι οι υπόλοιποι κάνουν τη δουλειά τους για ένα διάστημα και φεύγουν. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για ένα αδιάφορο χαρακτήρα και μία ερμηνεία από την ταλαντούχα - το τονίζω ξανά - Chastain που δεν με έπεισε και δεν είχε κάποια μεγάλη στιγμή, παρά μόνο μερικές ολιγόλεπτες εξάψεις. Στα όρια του να γίνει ενοχλητική όταν ζωγραφίζει την πόρτα του Mark Strong με τις μέρες που περνάνε και δεν έχουν αποτέλεσμα. Όλα όσα πρέπει να σκεφτούμε για το χαρακτήρα τα λένε οι υπόλοιποι χαρακτήρες για αυτή. Λένε ότι είναι killer στην DC. Τη ρωτάνε αν έχει φίλους, αγόρι, που δεν έχει και από πότε έχει να κοιμηθεί γιατί φαίνεται πολύ κουρασμένη.

Πάμε στη σκηνοθεσία. Η ταινία έχει εξαιρετική παραγωγή είναι η αλήθεια αλλά η σκηνοθεσία μάλλον αποτυγχάνει αν δεις τη γενική εικόνα. Τις λίγες φορές που πρόκειται να γίνει κάποια επίθεση με όπλα ή κάποια έκρηξη από καμικάζι μπορείς να το προβλέψεις 3-4 λεπτά πριν. Επίσης στις 2.5 ώρες δεν υπάρχει ίχνος σασπένς για μία ταινία που προωθείται ως θρίλερ. Επίσης αν θες να δεις αριστουργηματική παρουσίαση αναζήτησης στοιχείων δες τα Zodiac και All the President's Men. Σε εκείνες τις ταινίες νιώθεις το χάος του δεν μπορώ να βρω τίποτα, αλλά ακόμη και έτσι συνεχίζω. Τις μεγάλες αποφάσεις του όλοι οι υπόλοιποι δεν νοιάζονται αλλά εγώ έχω κολλήσει.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πρόκειται για ένα όρο που τον τελευταίο καιρό με ενοχλεί. Όταν λέει μία ταινία πως παρουσιάζει την αληθινή ιστορία σκέφτομαι διάφορα. Παρουσιάζουν πραγματικά γεγονότα οπότε το πάνε για ντοκιμαντέρ με ηθοποιούς ή παίρνουν μία ιστορία και την φουσκώνουν και κάνουν την κάνουν διασκεδαστική ή μία που έχει κάτι να δώσει στους θεατές ή που πολύ απλά είναι καλό σινεμά. Και στην περίπτωση που πας για απλή καταγραφή στοιχείων, χωρίς την κινηματογραφική μαγεία, γιατί δεν κάνεις ντοκιμαντέρ? Φυσικά δεν είναι απόλυτο αυτό αφού υπάρχουν πολλές ταινίες βασισμένες σε αληθινές ιστορίες που είναι εξαιρετικές.

Το Zero Dark Thirty πιο συγκεκριμένα με το καυτό θέμα του παρουσιάζει την αλήθεια όπως τονίζει στους τίτλους αρχής. Μία αλήθεια που γενικά είναι αμφισβητίσημη από αρκετούς. Πηγαίνοντας να δω τη ταινία είχα αρκετά κενά για το τι πραγματικά έγινε και ήξερα μόνο τα βασικά για την υπόθεση. Μέχρι το τέλος δεν ήξερα αν έπρεπε να πιστέψω όσα είδα, αλλά ούτε με ένοιαζε και πολύ πλέον. Και δεν το λέω εξαιτίας όλων των γιου-χα όταν πέθανε ο Μπιν Λάντεν.

Η ταινία στο σύνολό της δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή ή βαρετή με δεδομένη τη μεγάλη διάρκειά της. Έχει όπως είπα άρτια παραγωγή και πολύ καλές μουσικές επενδύσεις από τον είμαι παντού φέτος Alexandre Desplat. Οι ηθοποιοί στους β ρόλους είναι πολύ καλοί. Ειδικά ο Jason Clarke μοιάζει πολύ φυσικός στο ρόλο του, περισσότερο και από την Chastain. Ο πάντα συμπαθητικός Mark Strong δίνει επίσης δυνατή ερμηνεία στις λίγες σκηνές που έχει. Η σκηνοθεσία και η ερμηνεία των δύο γυναικών τέλος δεν είναι κακή, αλλά δυστυχώς περνάνε χωρίς να εντυπωσιάζουν ή να τραβάνε τον θεατή στην ιστορία. Το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό.

Γενικά είναι δύσκολο να βάλεις την ταινία σε μία κατηγορία. Δεν είναι πολεμική. Ούτε έχει θέμα την τρομοκρατία. Έχει θέμα το κυνήγι για τον Bin Laden. Και επειδή μετά την 11/9 βγήκαν πολλές ταινίες που έχουν παρόμοιο ύφος με το ZDT, μπορώ να πω με σιγουριά πως υπάρχουν επιλογές με την μισή απήχηση σε κοινό,κριτικούς,ακαδημία που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.

Αυτές είναι μερικές σκέψεις που έκανα βγαίνοντας από το σινεμά. Ελπίζω να μην κούρασα κανένα, ούτε να εξόργισα (πολύ) εκείνους που γούσταραν την ταινία. Ίσως μία δεύτερη προβολή ενθαρρύνει ή αποθαρρύνει τα όσα είπα. Αν θέλετε γράψτε μου τη γνώμη σας για την ταινία και μερικά από τα θέματα που άνοιξα.